Η Έλενα Ανθή μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα για το πως ένα σοκαριστικό άτυχημα την οδήγησε να ξεκινήσει το ορεινό τρέξιμο στα 49 της και να τερματίσει 3 μαραθώνιους!
Δεν γνώριζα την Έλενα Ανθή μέχρι που διάβασα ένα διακριτικό σχόλιο σε κάποιο post του wefit. Μια γυναίκα που ζούσε για να κάνει ποδήλατο, που το αγαπούσε και το αγαπάει ακόμη (γράφει μάλιστα γι΄αυτό), μία αστική ποδηλάτισσα, που έκανε απίστευτες ποδηλατικές διαδρομές από Θεσσαλονίκη μέχρι Αθήνα για φιλανθρωπικό σκοπό, στα 49 της χρόνια άφησε το πεντάλ και ξεκίνησε το ορεινό τρέξιμο. Ένα ατύχημα που την καθήλωσε για κάποιους μήνες στο νοσοκομείο, ήταν η αφορμή να τρέξει. Να ασχοληθεί με ένα άθλημα που δεν την συγκινούσε ούτε της άρεσε πολύ. Όταν όμως έκανε το πρώτο χιλιόμετρο, ακολούθησε και άλλο και τότε, συνέβη το απίθανο: ερωτεύθηκε το τρέξιμο και την κέρδισε η δρομική κοινότητα. Χωρίς αμφιβολία, η αγάπη της για την άσκηση την κράτησε δυνατή τους δύσκολους μήνες του ατυχήματός της.
Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είπε χαρακτηριστικά «χτύπησα σε έναν βράχο και άκουσα το κρακ που έκανε η σπονδυλική μου στήλη. Έπειτα έχασα και το μάτι μου… Και έπρεπε μετά από αυτό να τα μάθω όλα από την αρχή.»
Πώς είναι να πρέπει να τα μάθεις όλα από την αρχή; Να περπατήσεις ξανά, να μιλήσεις καθαρά, να καταφέρεις να προσαρμοστείς στην μονόφθαλμη όραση και να ξεκινήσεις το τρέξιμο; Η Έλενα Ανθή απαντά για όλα αυτά στο wefit.gr και πιστεύει δυνατά μέσα της ότι είναι λάθος είναι να εγκαταλείπεις και να μη βλέπεις με άλλη οπτική τη ζωή. Το έχει αποδείξει άλλωστε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
“Έπρεπε να μάθω να περπατάω από την αρχή, τώρα τρέχω!”
Αγαπούσες και αγαπάς το ποδήλατο. Γυμναζόσουν πριν κολλήσεις το μικρόβιο της ποδηλασίας;
«Γυμνάζομαι συστηματικά από 18 ετών. Δεν ξεκίνησα με το ποδήλατο αλλά πήγα σε αυτό μετά από διάφορα άλλα είδη γυμναστικής (χορό, βάρη, τρέξιμο). Αυτό όμως το αγάπησα, δεν ήταν μόνο άσκηση άλλα και η ψυχοθεραπεία μου. Μου πρόσδιδε άλλη ελευθερία. Σκέψου ότι δεν οδηγώ αυτοκίνητο, άρα το ποδήλατο ήταν και είναι το μεταφορικό μου μέσο, που με πάει παντού.»
Έχεις κάνει φιλανθρωπικές δράσεις με το ποδήλατο. Πες μας για την εμπειρία σου.
«Το 2011 ο νεαρός Αντρέας, σε μια δύσκολη στιγμή για την υγεία του και τη ζωή του (18 ετών τότε), χρειαζόταν την αγάπη όλων μας για να μεταβεί στην Αμερική σε εξειδικευμένο κέντρο για τη θεραπεία του. Το κόστος υπερέβαινε τα 250.000 ευρώ. Το κράτος ανύπαρκτο να στηρίξει κάτι τέτοιο. Σκεφτήκαμε λοιπόν, εγώ και μια φίλη μου, να κάνουμε κάτι για τον Αντρέα. Και κάναμε! Πήραμε τα ποδήλατα μας και ξεκινήσαμε από τον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να φτάσουμε μέσα σε 4 μέρες στην Αθήνα, όπου θα γινόταν μια συναυλία για τον σκοπό αυτό.
Και να σου πω κάτι απίθανο; Όλη η Ελλάδα ήταν κοντά μας. Αυτό ήταν πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα τότε, αλλά και για εμένα. Δεν γινόταν συχνά τέτοια φιλανθρωπικά ταξίδια. Ο κόσμος συγκινήθηκε από την ιδιαιτερότητα του σκοπού, και θέλω να πιστεύω και από τη δική μας προσπάθεια.
Για εμένα, έχοντας χάσει πολύ πρόσφατα τη μικρή μου αδελφή, το ταξίδι αυτό σήμαινε πολλά. Όλη η Ελλάδα κοντά μας, ποδηλατικοί σύλλογοι, απλοί πολίτες, νέοι και παιδιά, συμμετείχαν σε αυτή την προσπάθεια και κατέθεταν τον οβολό τους στους κουμπαράδες που είχαν στηθεί στις πόλεις.
Το δεύτερο ταξίδι, ήταν δυο χρόνια αργότερα με την υποστήριξη πολλών φίλων και γνωστών αλλά και με τη συμπαράσταση φαρμακευτικών εταιρειών. Σκοπός του ταξιδιού αυτού ήταν η ενημέρωση του πληθυσμού για το AIDS αλλά και τα υπόλοιπα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα με έναν εναλλακτικό τρόπο, το ποδήλατο, γιατί θέλαμε να απευθυνθούμε κυρίως στα νέα παιδιά που ξεκινούν ενεργά την σεξουαλική ζωή. Έτσι λοιπόν διασχίσαμε όλη την κεντρική Ελλάδα και σε κάθε πόλη, με την υποστήριξη φίλων αλλά και νέων ανθρώπων, διανείμαμε ενημερωτικό υλικό (έντυπα και προφύλαξη). Από το ταξίδι αυτό, εκτός από την αγάπη και την αλληλεγγύη προς εμάς, μου έμεινε η δυσπιστία μεγάλου μέρους του πληθυσμού αλλά και η καχυποψία. Θεωρήσαν πολλοί ότι για να κάνουμε αυτό το ταξίδι μάλλον νοσούσαμε και εμείς!»
“Με τη μονόφθαλμη όραση δεν έχω πια τρισδιάστατη όραση και δυσκολεύομαι στις αποστάσεις.”
Τι συνέβη και ξεκίνησες το τρέξιμο στα 49 σου χρόνια;
«Το τρέξιμο το θεωρούσα δύσκολο; Βαρετό; Έλεγα «τρέχω όλη μέρα θα το κάνω και ως χόμπι;» Αλλά ήρθε η στιγμή εκείνη που όλα έγιναν διαφορετικά. Πριν 4 χρόνια είχα ένα ατύχημα στη θάλασσα της Κέρκυρας. Μεγάλα κύματα με παρέσυραν και χτύπησα το κεφάλι μου, και όχι μόνο, στον βυθό της θάλασσας. Κόντεψα να πνιγώ, μιας και καταπιά μεγάλη ποσότητα νερού αλλά και άμμου μαζί με χαλίκια. Με έσωσε ο σύντροφός μου, οπού είδε τι έγινε και με έψαχνε. Με έβγαλε από τη θάλασσα και αμέσως ξεκίνησε επιχείρηση διάσωσης, πρώτα από εμένα που σαν νοσηλεύτρια κατάλαβα τι είχε συμβεί, μιας και δεν μπορούσα να κουνήσω την αριστερή πλευρά του σώματός μου.
Με το δεξί μου χέρι, προσπαθούσα να βγάλω από το στόμα μου άμμο και χαλίκια για να πάρω μια ανάσα. Ψιθυριστά, αφού δεν είχα τη δύναμη να μιλήσω, είπα στον σύντροφο μου ότι έχω σπάσει την σπονδυλική μου στήλη, ώστε να με προσέξει και να μην με μετακινήσει απρόσεκτα. Σε ένα αυτοσχέδιο φορείο που έφτιαξαν με τους φίλους μας, διότι η παραλία ήταν δύσβατη και μέχρι να έρθουν οι διασώστες, έπρεπε να κερδίσουμε χρόνο, άρχισαν να με μεταφέρουν προς την κορυφή.
Χειρουργήθηκα, έκανα αποκατάσταση και άρχισα να τα μαθαίνω όλα από την αρχή: να μιλάω, να τρώω, να περπατάω. Ήταν μεγάλο σοκ. Αλλά ταυτόχρονα ήμουν ευγνώμων που ζούσα.
Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Μεταφέρθηκα στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας και μετά από 2 ημέρες ναύλωσαν αεροπλάνο με ιατρό και νοσηλευτή, διότι η κατάσταση ήταν τέτοια που δεν αντιμετωπίζονταν στο εκεί Νοσοκομείο.
Ο πνεύμονας είχε γεμίσει νερό, είχα αναπνευστικά προβλήματα, το μάτι και το πρόσωπό μου ήταν όλο χτυπημένο, τα πλευρά μου, η κοιλιά μου με υγρό, η σπονδυλική στήλη σπασμένη στον αυχένα με τρώση του νωτιαίου μυελού, αλλά ευτυχώς χωρίς διατομή και αριστερή ημιπληγία. Χειρουργήθηκα, έκανα αποκατάσταση και άρχισα να τα μαθαίνω όλα από την αρχή: να μιλάω, να τρώω, να περπατάω. Ήταν μεγάλο σοκ. Αλλά ταυτόχρονα ήμουν ευγνώμων που ζούσα.»
“Η αποκατάσταση μου πήρε πολλούς μήνες. Το τρέξιμο ήταν αυτό που με βοήθησε, αφού δεν μπορούσα να ανέβω στο ποδήλατο τότε.”
Και έτσι ξεκίνησες το τρέξιμο;
«Άρχισα να τρέχω επειδή δεν μπορούσα να κάνω ποδήλατο και με προτροπή του νευροχειρουργού μου, που μου υπέδειξε να πάω στο βουνό για τρέξιμο, καταλαβαίνοντας την ανάγκη μου να ασκηθώ. Τώρα, εάν δεν βγω στο βουνό για τρέξιμο τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα, νιώθω ότι θα σκάσω. Το βουνό, η Φύση, μου δίνει ανάσες να ζήσω. Πως τα φέρνει η ζωή εεε; Το έχω σκεφτεί πολλές φορές.
Εγώ που δεν ήθελα να ακούσω για τρέξιμο τώρα τρέχω, παίρνω μέρος σε αγώνες στο βουνό και έχω τερματίσει 3 φορές τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Αυτό το είχα βάλει πείσμα ότι θα το κάνω, παρόλο που ο γιατρός μου ήταν και είναι αντίθετος, λόγω κραδασμών.»
Ποιος είναι ο επόμενος αγώνας που θα λάβεις μέρος;
«Δεν ξέρω ακόμη, διότι οι αγώνες εκτός Αττικής που διαμένω απαιτούν μεγάλο κόστος, διαμονή, μεταφορικά, συμμετοχή. Δεν είμαι σε τέτοια κατάσταση οικονομική που να μπορώ να υποστηρίξω τις συμμετοχές μου, αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, παρόλο που το θέλω πάρα πολύ.»
“Τώρα πια τρέχω 4 φορές στο βουνό, μετά το άτυχημα!”
Τι σου φαίνεται πιο δύσκολο τώρα σε σχέση με το παρελθόν;
«Στην αρχή είχα πολλές δυσκολίες, ήμουν συνέχεια με φαρμακευτική αγωγή, απέκτησα ΧΑΠ, είμαι συνέχεια με κορτιζόνη, ακόμη και τώρα. Σιγά σιγά εξοικειώθηκα με τη νέα κατάσταση, όχι αμέσως όμως. Ήμουν πολύ δυνατός άνθρωπος, όχι μόνον ψυχικά, αλλά και σωματικά και μετά το ατύχημα δεν απέκτησα ξανά όλη τη δύναμή μου. Εκτός από το αναπνευστικό πρόβλημα, παντού κυκλοφορώ με σπρέι, βρογχοδιασταλτικά και κορτιζόνη, δεν μπορούσα να ανεβώ στο ποδήλατο, να πιάσω το τιμόνι. Ποιος, εγώ; Που ζουσα γι’ αυτό, που μου κουνούσαν τα πόδια για να περπατήσω και εγώ σκεφτόμουν ότι είμαι πάνω στο ποδήλατο! Δεν είχα καθόλου δύναμη στο αριστερό μου χέρι και ενώ αυτό έχει βελτιωθεί με τη συνεχομένη άσκηση, ακόμη παραμένει μια μικρή υπαισθησία.»
Η μονόφθαλμη όρασή σου σε έχει επηρεάσει στο τρέξιμο ή στο ποδήλατο; Τι δυσκολίες συναντάς;
«Ναι πάρα πολύ, με ενοχλεί,
δεν έχω τρισδιάστατη όραση, όταν τρέχω στο βουνό, μιας και έχω τρέλα με το ορεινό τρέξιμο π.χ. δεν αντιλαμβάνομαι το βάθος που υπάρχει μπροστά μου ώστε να καλύψω την απόσταση που πρέπει.
Έτσι καθυστερώ πολύ σε μια κατηφόρα, όσο απίστευτο και εάν ακούγεται αυτό, γιατί και φοβάμαι αλλά κυρίως γιατί δεν βλέπω καλά. Στο ποδήλατο, επειδή δεν κάνω πια αγωνιστική ποδηλασία, εκτός από υπεραποστάσεις με αυτό (200, 300, 600 χλμ) δεν με ενοχλεί τόσο, βέβαια πρέπει να είμαι πάντα λίγο πιο προσεκτική από συνήθως.»
Τι σου έμαθε αυτή η εμπειρία;
«Συνηθίζω να λέω ότι είμαι καλά και εγώ και η οικογένειά μου και αυτό είναι δώρο. Και όσο είμαστε όρθιοι, είμαστε καλά και μπορούμε να παλέψουμε οποιαδήποτε δυσκολία συμβεί.»
“Το ποδήλατο ήταν η ζωή μου. Αλλά η ζωή αλλάζει τα πράγματα.”
Ποια συμβουλή θα έδινες στους άλλους;
«Θα τους έλεγα να ζήσουν τη ζωή τους, να αγαπούν πραγματικά και αληθινά τον συνάνθρωπό τους σαν εαυτό και την οικογένειά τους. Και όσο αφορά τους φίλους και γνωστούς μου που τρέχουν ή αθλούνται, να τους πω ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα, πιο ουσιώδη από τον χρόνο που κάνουν σε μια προπόνηση ή σε ένα αγώνα.
Γενικά, να βλέπουν καθαρά, όχι με την όραση μόνο.