Η Δήμητρα Ιορδανίδου τριαθλήτρια πλέον (από μαραθωνοδρόμος), μιλάει στο Wefit, για την αλλαγή κατεύθυνσης στην αθλητική της καριέρα, πως συνδυάζονται οι επαγγελματικοί χρόνοι με την εργασία και πως κατάφερε να νικήσει την ανορεξία μέσω του αθλητισμού!
Καλημέρα Δήμητρα! Πλούσιο βιογραφικό βλέπω: από την ενόργανη και το μπαλέτο, μέχρι το τρέξιμο, τα βάρη, τις μεγάλες αποστάσεις και το canyoning! Αγριμάκι λοιπόν. Άν είσαι καλός σε ένα άθλημα είσαι καλός σε πολλά; Πως άρχισες αυτό το ταξίδι στα σπορ;
Αγριμάκι… Γελώ! Πάντα μου άρεσε να ακούω την καρδιά μου και από μικρή μέσα μου η καρδιά χτυπούσε στον αθλητισμό. Μου άρεσε από τότε να συνδυάζω δραστηριότητες. Έτσι έμαθα από μικρή το κεφάλι μου και το σώμα μου να δουλεύει. Μεγάλωσα και σε χωριό τότε ακόμη που τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν ελεύθερα έξω, οπότε ανέπτυξα το στοιχείο της αναζήτησης και της αγάπης για την περιπέτεια.. Ωραία λέξη η περιπέτεια. Με αυτήν γαλουχήθηκα. Και νιώθω ότι λείπει στις μέρες μας. Η αλήθεια είναι ότι η πορεία μου στον αθλητισμό όπως τον έχουμε στο μυαλό μας ήταν λίγο περίεργη. Η πρώτη μου επαφή με την άσκηση ήταν κλασικό μπαλέτο. Δώδεκα χρόνια. Από εκεί πήρα την πειθαρχία. Το πάθος..
Το τρέξιμο ήταν παράλληλη αγάπη. Θυμάμαι στα 7-8 παρατούσα τις πουέντ και τα κορμάκια και έτρεχα σφαίρα για να πάω στο γήπεδο να κάνω προπόνηση. Μπαλαρίνα και δρομέας. Αστείο. Τα επόμενα χρόνια γυμναστήρια, αερόμπικ, παραστάσεις χορού, σκι, βουνά, καταρρίχηση φαραγγιών, τέννις, κολύμβηση, ποδήλατο. Μου άρεσε η ποικιλία και το διαφορετικό. Αφορμή για να μπω στους αγώνες δρόμου το 2006 ήταν όταν βρέθηκα σαν θεατής στον Olympus Marathon. Συγκλονίστηκα από τους ανθρώπους και τα δάκρυα που είδα. Ζήλεψα το συναίσθημα να τερματίζεις στο Λιτόχωρο. Εκεί ξεκίνησε ο έρωτας για το αγωνιστικό τρέξιμο. Το αστείο είναι ότι λόγω των επιλογών και της πορείας που ακολούθησα τα επόμενα χρόνια -και δεν μετανιώνω εννοείται- πλέον οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν τρέξει στον Όλυμπο και εγώ δεν το έχω κάνει! Όμως ακολούθησα τη δική μου πορεία. Μέσα από αυτή την τρελή διαδρομή στον χώρο των αγώνων δρόμου έζησα όνειρα. Ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο με εμπειρίες, προσωπικές νίκες, συναισθήματα, ανθρώπους και πάθος. Ένα ταξίδι που συνεχίζεται.
Πόσο εύκολα συνδυάζονται η καθημερινή δουλειά και οι επιδόσεις επαγγελματία αθλητή;
Για μένα τα πιο σημαντικά στοιχεία για να μπορέσεις να συνδυάσεις δουλειά και αγωνιστικό αθλητισμό είναι συνέπεια, πειθαρχία, θέληση, αγάπη και κίνητρο – στόχος. Γιατί είναι πολύ σκληρό να ξυπνάς στις 5.30 το πρωί κάθε μέρα για να βγεις μόνη στους δρόμους στους μείον 5, να κάνεις κομμάτια στο γήπεδο και να είσαι στη θέση σου στην δουλειά στις 9 όταν οι συνάδελφοί σου ακόμη δεν έχουν πιεί τον καφέ τους. Και από την άλλη ως αθλήτρια να μη μπορείς να κάνεις την αποκατάσταση που απαιτείται σε ιδανικές συνθήκες προπόνησης. Αλλά ο καθένας μας έχει διάφορα στη ζωή του. Πορεύσαι με αυτά που έχεις. Θέλει θυσίες σίγουρα ναι. Και ανθρώπους δίπλα σου που σε αγαπάνε γι αυτό που είσαι και σε αποδέχονται όπως είσαι. Απλά πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα γίνονται. Το θέμα είναι όταν ανεβάζεις και άλλο το επίπεδο και τις απαιτήσεις.. Κάπου εκεί θέλει προσοχή ο συνδυασμός.
Στον Μαραθώνιο της Αθήνας τι δεν πήγε καλά; Πως κατάφερες να συγκρουστείς στον τοίχο και να σηκώσεις κεφάλι;
Όταν δεν πηγαίνει ένας αγώνα καλά, συνήθως κοιτάμε προς τα πίσω να δούμε τι δεν πήγε καλά. Και όχι στον αγώνα. Απλά δεν είχα την ψυχολογία για να κάνω έναν αγώνα στα όριά μου. Όπως είπα και παραπάνω όταν αυξάνεις τις απαιτήσεις από τον εαυτό σου χωρίς να αλλάξεις κάποια από τα δεδομένα σου, μπορεί να χάσεις την ισορροπία σου. Όταν λέω δεδομένα δεν εννοώ μόνο τα αθλητικά. Αλλά τρόπο ζωής, ξεκούραση, σχέσεις με τους ανθρώπους, πίεση από την δουλειά και τους άλλους τομείς της ζωής σου. Το 2014 πιέστηκα ψυχολογικά πολύ περισσότερο από αυτό που άντεχα στη δεδομένη περίοδο και απλά δεν άντεξα το «βάρος» του αγώνα. Αν με κράτησε κάτι για να σηκώσω το κεφάλι και συνέχισα τελικά έστω και αν δεν θα πήγαινε καλά ήταν η ιδέα της εγκατάλειψης. Η σκέψη με τσάκιζε. Δεν έχω εγκαταλείψει ποτέ σε αγώνα. Κάθε φορά ο μαραθώνιος μου μαθαίνει πράγματα. Αυτή τη φορά μου έμαθε ότι μερικές φορές το κεφάλι του αθλητή μπορεί να «κολλήσει» στο νούμερο, το στόχο και να χάσει την ουσία. Η ουσία είναι να απολαμβάνεις τη διαδρομή.
Τι αποφάσεις πήρες μετά από αυτόν τον αγώνα;
Ο αγώνας αυτός μου άφησε πληγές. Σωματικές και ψυχικές. Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι είχα ανάγκη να ηρεμήσω. Να βγω από τον κύκλο και να δω τα πράγματα από έξω, αποστασιοποιημένη. Δύσκολο και αυτό. Να βγεις από τον κύκλο. Αλλά έπρεπε να αλλάξω πράγματα και τρόπο προσέγγισης. Όταν κάτι δεν πάει καλά πρέπει να κάνουμε αλλαγές. Οι αλλαγές τρομάζουν. Αλλά μόνο έτσι πάμε μπροστά. Ήθελα να ξαναβρω τον εαυτό μου. Τη Δήμητρα που απολαμβάνει τη διαδρομή.
Το Τρίαθλο πως μπήκε στην ζωή σου;
Μετά το Μαραθώνιο το Νοέμβρη περιόρισα το τρέξιμο και έκανα κολύμπι και ποδήλατο για να μπορέσει το σώμα μου να ξεπεράσει τους τραυματισμούς. Δούλεψαν άλλοι μυς, άλλαξε η μηχανική στα πόδια μου και άρχισα να δυναμώνω πάλι. Ένιωσα ότι είχα ανάγκη να μπω σε ένα άθλημα που να μη ξέρω τι να περιμένω. Νομίζω το τρίαθλο έχει πολύ αυτό το στοιχείο… Ήδη γελάω πολύ όταν από το ποδήλατο πάω να τρέξω. Το σώμα παραξενεύεται. «Μα τι κάνει αυτή;!» Αν είχε φωνή αυτό θα έλεγε! Αυτό είναι καλό όμως. Να αιφνιδιάζεις το σώμα σου. Το τρίαθλο συνδυάζει την ποικιλία της άσκησης και την προσαρμοστικότητα. Από κολυμβητής πρέπει να γίνεις ποδηλάτης και μετά δρομέας. Τρομερό στοιχείο και αυτό στην εποχή που ζούμε. Να προσαρμόζεσαι ανάλογα στις συνθήκες. Μου άρεσε όταν είχα πάει στο Πόρτο Καράς το φθινόπωρο και είχα δει τη διοργάνωση του Χterra Greece. Για να θελήσεις να τρέξεις έναν αγώνα πρέπει να δεις εικόνες και να τον ζηλέψεις. Τα ερεθίσματα που λέμε.
Και αυτός ο αγώνας είχε πολλά ερεθίσματα. Είχα κάνει το δρομικό κομμάτι του αγώνα, αλλά μου άρεσε που έβλεπα μετά όλο αυτό τον κόσμο με τις στολές κολύμβησης. Είδα χρώματα ξανά και το ζήλεψα. Στόχος λοιπόν. Μπήκε το τρίαθλο. Περιπέτεια!
Τι ιδιαιτερότητες αντιμετωπίζει μια γυναίκα στον αθλητισμό ως προς την ψυχολογική της προετοιμασία;
Ψυχολογική προετοιμασία. Χμμμ. Μεγάλο κομμάτι. Και κυρίως για μια γυναίκα στην Ελλάδα. Είναι δύσκολο να αγωνίζεσαι σαν γυναίκα. Γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά.
Όπως την κοινωνική κριτική. Τι κάνει αυτή, γιατί το κάνει, δεν έχει με τίποτα άλλο να ασχοληθεί; Μπορεί να είναι παράξενο τώρα που το λέω και είμαστε στο 2015 που ο αθλητισμός έχει διαδοθεί λίγο παραπάνω, αλλά η γυναίκα που αποφασίζει να ασχοληθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού, χρειάζεται υποστήριξη και αποδοχή από τους γύρω της για αυτό που κάνει. Γιατί έχει να αντιμετωπίσει και άλλους ρόλους στη ζωή της που μπορεί με τον αθλητισμό να έρχονται σε σύγκρουση. Σίγουρα είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι αν υπάρχει κατανόηση και καλή διάθεση όλα μπορούν να συνδυαστούν μια χαρά.
Η μεγαλύτερη νίκη της Δήμητρας
Είσαι ένας άνθρωπος που κατάφερε να νικήσει την ανορεξία -μια ασθένεια που θεωρείται μάστιγα- μέσω του αθλητισμού. Θα μας διηγηθείς το πως τα κατάφερες; Τι θέλεις να πεις στις αναγνώστριές μας για την εξιδανικευμένη γυναικεία εικόνα που προβάλλεται;
Ανορεξία. Ναι. Μεγάλο κεφάλαιο. Ίσως το μεγαλύτερο της ζωής μου. Γιατί ήταν σε ηλικία 14 χρονών.΄Ηταν δύσκολα χρόνια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με είχε πιάσει η αρρώστια. Ένιωθα αδικία. Γιατί σε μένα. Δεν είναι ότι ζήλευα τα μοντέλα και όλα αυτά που προβάλλονται. Είχε κολλήσει κάποια στιγμή το μυαλό μου σε νούμερα, θερμίδες, αριθμούς… Βασανιστήριο. Οι φίλες σου να βγαίνουν για πίτσα και συ να έχεις τύψεις για τα γραμμάρια. Ναι έχει πολλές τύψεις αυτή η αρρώστια. Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Πώς τα κατάφερα… (σ.σ. Γίνεται κατανοητό από τις παύσεις πως το αντικείμενο της κουβέντας μας βγάζει…«πολύ συναίσθημα». Προς τιμήν της όμως η Δήμητρα αναφέρεται στην ανορεξία χωρίς να διστάζει. Μεγάλη υπόθεση.)
Δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός. Η ισορροπία λεπτή γιατί από τη μία η οικογένειά μου φοβόταν και από την άλλη ήταν η διέξοδος για μένα για να ξεκλειδώσει το μυαλό μου. Γι' αυτό και η πορεία μου στον αθλητισμό ήταν λίγο περίεργη. Πώς να μπω σε αγώνες όταν η οικογένειά μου φοβόταν μήπως το κάνω για τα κιλά? Δύσκολη διαχείριση. Ευτυχώς έχω έναν πατέρα που μου έδειξε εμπιστοσύνη και ήξερε ότι στο τέλος θα κάνω τη σωστή επιλογή. Δε σου κρύβω ότι τελικά γύρω στα 27 που άρχισα να μπαίνω σε αγώνες δρόμου πάλι άλλαξε όλη μου η προσέγγιση στο θέμα. Καταλάβαινα πλεόν ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο άθλημα που είχα επιλέξει να κάνω αγωνιστικά, το τρέξιμο, έπρεπε να δίνω στο σώμα μου την σωστή τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Ακούγεται αστείο αλλά αυτό όταν έχεις ανορεξία δεν το βλέπεις.
Είναι αρρώστια του μυαλού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι να πεις σε μια κοπέλα που περνάει ανορεξία. Γιατί ότι και να της πεις δεν την «πείθεις». Τα πρότυπα είναι αυτά που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης τους. Και για μένα το αθλητικό και υγιές πρότυπο είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τις κοπέλες που περνάν κάτι αντίστοιχο. Όπως άλλαξε και εμένα. Το γυμνασμένο και υγιές σώμα. Με περίοδο και χωρίς προβλήματα. Έτσι το δούλεψα όλα αυτά τα χρόνια στο μυαλό μου και μετέτρεψα όλο αυτό το αρνητικό κομμάτι που πέρασα σε κάτι θετικό. Γιατί όταν νικήσεις μια τέτοια ασθένεια σε αυτή την τρυφερή ηλικία, αντιλαμβάνεσαι πόση δύναμη έχεις μέσα σου και ότι μετά μπορείς να κάνεις…τα πάντα! Αυτό με βοήθησε και στον αθλητισμό αργότερα. Τελικά αυτό που λέω είναι ότι ήμουν τυχερή που το πέρασα γιατί μου έδωσε δύναμη μετά. Αρκεί να κάνεις την αλλάγή στο μυαλό.
Ας πάμε σε ένα άλλο «οδυνηρό» θέμα. Υπό ποιές συνθήκες προπονούνται οι αθλητές στην Β. Ελλάδα; Έχουν ακουστεί πολλά παράπονα για τις συνθήκες προπόνησης στα στάδια των Εθνικών Ομάδων, όπως για παράδειγμα στο Καυτατζόγλειο.
Οι συνθήκες στη Β. Ελλάδα είναι όπως οι συνθήκες στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας φαντάζομαι… Παρατημένες εγκαταστάσεις, κατεστραμένοι τάπητες, κλειδωμένα γήπεδα. Από τη μια θες να φωνάξεις, αλλά από την άλλη θα σε ακούσει κανένας; Μάλλον χαρακτηριστικό της γενιάς μας. Τόσα όνειρα νέων να παλεύουν με τις συνθήκες που τους παρέχονται.
Προσαρμοζόμαστε σίγουρα σε αυτά που έχουμε, αλλά πραγματικά είναι συγκλονιστική η εικόνα να βλέπεις 4 μικρές κοπέλες δρομείς με βροχή στο Καυτατζόγλειο, να τσαλαβουτάνε στις λίμνες που δημιουργούνται από τις άπειρες τρύπες που έχει τώρα το γήπεδο και να προσπαθούν να κάνουν 400άρια χωρίς να γυρίσουν τα πόδια τους, χωρίς παρόλα αυτά να τα παρατάνε! Πείσμα και ταλέντο υπάρχει. Φαντάσου αν θα υπήρχαν και οι σωστές υποδομές τι θα γινόταν…
* H φωτογραφία ανοίγματος ανήκει στον Βασίλη Σουβατζή και δείχνει τη Δήμητρα στο ιστορικό γεφύρι της Πλάκας κατά τον αγώνα Άθλος Τζουμέρκα, το οποίο γεφύρι και έπεσε όπως θυμάστε. Διατηρήσαμε το λογότυπο σε όσες φωτογραφίες είχαν ή γνωρίζαμε την προέλευσή τους.
Tου Σοφοκλή Αρχοντάκη