Γύρισα λοιπόν στο Λονδίνο και για να είμαι ειλικρινής, εδώ έχω την υποστήριξη της οικογένειας και των φίλων που δεν έχω στην Ελλάδα, ώστε να βρω χρόνο για μένα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι να μην υποτιμάτε ποτέ την επίδραση που ασκεί η αλλαγή κλίματος.
Το Garmin είναι φορτισμένο, το μωρό κοιμάται και οι δρόμοι είναι άδειοι. Πρώτα απ'όλα, οι δρόμοι του Λονδίνου είναι γεμάτοι ομίχλη και οι αλεπούδες ξεφυτρώνουν απ' τους κάδους. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ώρα για τρέξιμο. Στις 5:30 το πρωί, μόνο οι σκληροπυρηνικοί μπαίνουν στον κόπο για κάτι τέτοιο (και στο Λονδίνο οι προπονητές για μαραθώνιο εκείνη την ώρα πηγαίνουν στα γραφεία τους στην πόλη). Κάνω stretching στον δρόμο, νιώθω τον παγωμένο αέρα, γνωρίζοντας ότι το μωρό κοιμάται και η μητέρα μου είναι σε ετοιμότητα για οποιαδήποτε ανάγκη προκύψει. Ξεκινάω με αργό τρέξιμο, απολαμβάνοντας τη μοναξιά και την ησυχία. Ο μοναδικός θόρυβος είναι ένα άκυρο περιπολικό που περνά. Λατρεύω αυτό το συναίσθημα. Όσοι ασχολείστε με το τρέξιμο ξέρετε, αυτό για εμάς είναι ένα είδος διαλογισμού. Όλα τα άλλα χάνονται, και επικεντρώνεσαι μόνο στο ρυθμό των ποδιών σου στον δρόμο. Κάνεις νεύμα στους υπόλοιπους που έχουν βγει για τρέξιμο όπως περνούν. Μετά περνάς απ' το πάρκο. Ομιχλώδες πράσινο γρασίδι, ησυχία, ειρήνη. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς. Δεν έχει σημασία πόσες δοκιμασίες είχα να ξεπεράσω ή πόσα προβλήματα και καταστάσεις με ταλαιπωρούν.
Το να τρέχω μόνη μου ακούγοντας τίποτα άλλο παρά μόνο την ανάσα μου τα διώχνει όλα μακριά και εκείνη την ώρα νιώθω όπως νιώθουν κάποιοι άνθρωποι όταν ονειρεύονται. Τα προβλήματα ή διαλύονται ή επιλύονται. Το λατρεύω. Μου πήρε καιρό μέχρι να φτάσω στο σημείο να αγαπώ τόσο το τρέξιμο, αλλά συνέβη. Και όταν συνέβη ήταν σκέτη αποκάλυψη. Επιστρέφω ιδρωμένη, ζεστή, χαρούμενη και κουρασμένη, αξιοποιώντας το υπόλοιπο της μέρας για να φτιάξω την χορογραφία για το μάθημα Zumba. Διασκεδάζω πολύ όταν βρίσκω καινούριες χορογραφίες για τα μαθήματα αναπλήρωσης που έχω κανονίσει την επόμενη εβδομάδα και το μωρό απολαμβάνει να τις βλέπει όσο εγώ απολαμβάνω να τις φτιάχνω. Ξαφνικά μπαίνει μέσα η κόρη μου (κάπου ανάμεσα σε καφέδες, αγόρια, και όλα αυτά τα συνηθισμένα που κάνουν οι έφηβοι), μου δείχνει κάποια καινούρια τραγούδια για stretching και με κάνει χαρούμενη. Πιο χαρούμενη από πριν (από τότε που ήμουν στο γυμναστήριο).
Και μετά το τίμημα: Ξύπνησα την επόμενη μέρα και περπατούσα με το ζόρι. Οι νάρθηκες για την κνήμη με στοιχειώνουν και δεν το είχα αισθανθεί για χρόνια! Η τελευταία φορά ήταν 3 χρόνια πριν (σε αυτήν την χώρα) και επηρέασε τα πάντα! Αλλά αυτή τη φορά είναι άσχημο, και δεν μπορώ να περπατήσω! Ευτυχώς, έχω στην ταχεία κλήση μια άλλη «fit mom» , που ελπίζω να γνωρίσετε μέσω αυτών των άρθρων, γιατί η μεταμόρφωση και η ζωή της είναι εκπληκτικές και είναι επίσης αθλητική θεραπεύτρια για μασάζ. Δεν επιτρέπεται να τρέξω, πρέπει να κάνω μασάζ στην κνήμη μου, και εκεί που αναρωτιόμουν τι άλλαξε (αν έκανα κάτι διαφορετικό, αν άλλαξα παπούτσια, αν άλλαξα ώρες ή ασκήσεις) κατέληξα στον καιρό. Μην υποτιμάτε ποτέ τις δυνάμεις του υγρού και κρύου κλίματος.
Εγώ δεν το έλαβα υπ'όψιν μου και το πληρώνω. Είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Πρέπει να συμβιβαστώ με τον πόνο και να αποχαιρετήσω το τρέξιμο για λίγο, πόσο μάλλον το τρέξιμο σε εξωτερικούς χώρους. Αλλά έχω σχέδιο Β. Το cardio υποθέτω πως απαγορεύεται για λίγο, αλλά η θετική πλευρά είναι η εξής: Θα ασχοληθώ με τα βάρη που τα χρειάζομαι. Μερικές φορές το τρέξιμο μπορεί να γίνει ο καλύτερός σου φίλος ή ο χειρότερος εχθρός σου…και σε αυτήν την περίπτωση χρειαζόμουν ένα διάλειμμα. Οπότε για το επόμενο κόλπο μου θα αξιοποιήσω τη δύναμη των βαρών και του TRX. Και αν σκεφτώ όλες αυτές τις κρέμες που μου βάζει με τόση φροντίδα το άλλο μου μισό στην πονεμένη κνήμη μου, υπάρχει πάντα και η θετική πλευρά… Που έχω βάλει τα ρομαντικά κεριά;;