Μία καταπληκτική προσωπική ιστορία έμπνευσης και δύναμης.
Το τρέξιμο αποτελεί προσωπικό χρόνο με τον εαυτό μας, ο οποίος είναι πολύτιμος και ψυχοθεραπευτικός ενώ τα προσωπικά όρια που ξεπερνάμε κάθε φορά ενισχύουν το αίσθημα της ικανοποίησης και αυτοπεποίθησης. Ο δημοσιογράφος Χαράλαμπος Πετρόχειλος, με εξειδίκευση στο ρεπορτάζ υγείας, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων είχε πολλά χρόνια να ασχοληθεί με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Όμως κάποια στιγμή αποφάσισε να σηκωθεί από την καρέκλα και να βγει στον δρόμο. Πρώτα ξεκίνησε το χειμερινό κολύμπι και έπειτα το τρέξιμο.
Σήμερα δεν μετανιώνει καθόλου για το γεγονός ότι αλλάζοντας συνήθειες άλλαξε τη ζωή του προς το καλύτερο: έχασε κιλά χωρίς δίαιτα, απόκτησε περισσότερη ενέργεια, είδε τον χρόνο να υποχωρεί και άρχισε να νιώθει νεότερος. “Ζούσα πλέον καλύτερα.” λέει ο ίδιος με ενθουσιασμό αλλά υποστηρίζει ότι “Η διαρκής βελτίωση δεν είναι απλό πράγμα. Χρειάζεται μυαλό και οργανωτικότητα.”
Η συνάδελφός του Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr μίλησε μαζί του για το από που αντλεί έμπνευση για να πάει ένα χιλιόμετρο παρακάτω και πως νιώθει για την αλλαγή αυτή στη ζωή του.
O Χαράλαμπος Πετρόχειλος και ο Νίκος Πόλιας
Πότε και πως ξεκινήσεις το τρέξιμο;
Ξεκίνησα το τρέξιμο πριν από εφτά χρόνια περίπου. Δεν το είχα καν στο μυαλό μου. Παρασυρμένος από τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις είχα αφήσει πολλά χρόνια πίσω μου την ενασχόληση μου με οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα. Αποτέλεσμα ήταν να πάρω αρκετά κιλά. Υπήρξαν κάποιες στιγμές που η εικόνα μου στον καθρέφτη με ενοχλούσε αρκετά.
Φαινόμουν γερασμένος, ένιωθα ότι είχα παρατήσει τον εαυτό μου, όμως συνέχιζα τον ίδιο τρόπο ζωής. Εργασία, άγχος, καθισιό! Ένας φαύλος κύκλος.
Μερικές φορές αναρωτιόμουν μήπως αυτό που έβλεπα εγώ στον καθρέφτη δεν είχε να κάνει με τον τρόπο ζωής μου αλλά ήταν κάτι που απλά το φέρνει ο χρόνος. Ξέροντας ότι γενικότερα είχα ένα καλοφτιαγμένο σωματότυπο, η εικόνα μου μου, παρόλο που μου έριχνε τη διάθεση δεν με κινητοποιούσε. Και η κατάσταση συνεχιζόταν. Ένιωθα πως γερνάω, πως χάνω τις αντοχές μου, τη μεγάλη όρεξη για ζωή που πάντα με χαρακτήριζε.
Έτσι, όταν κάποια στιγμή είδα ότι κάποιοι συνάδελφοι συμμετείχαν στις ομάδες που είχαν δημιουργήσει ορισμένες φαρμακευτικές εταιρείες, που στο πλαίσιο της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης ήθελαν να αναδείξουν το τρέξιμο ως υγιεινό τρόπο ζωής και ως ένα μέσο προσφοράς στην κοινωνία, σκέφτηκα μήπως έπρεπε να μπω κι εγώ σε κάποια από αυτές τις ομάδες.
Η απόφαση δεν ήταν εύκολη. Ανταγωνιστικός όπως είμαι δυσκολευόμουν να δεχτώ ότι θα μπω σε μία διαδικασία μέσα από την οποία θα έβλεπα στην πράξη πόσο πίσω είμαι σε φυσική κατάσταση. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τα τριάντα μου είχα την άσκηση και τον αθλητισμό στη ζωή μου. Γυμναζόμουν αν και σποραδικά. Τρέξιμο, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πολεμικές τέχνες. Μέχρι τα 25 έτρεχα συχνά σε αγώνες δρόμου και με καλές επιδόσεις. Αναρωτιόμουν λοιπόν: Που να πάω τώρα ύστερα από τόσα χρόνια να τρέχω 5 χιλιόμετρα. Κι αν δεν καταφέρω καν να τερματίσω;
Έτσι δεν το αποφάσιζα.
Πήρα όμως μία άλλη απόφαση. Να χτυπήσω τη βασική αιτία της κατρακύλας μου. Την έλλειψη χρόνου και την πίεση –περισσότερη απ’ όσο μπορούσα να αντέξω- στη ζωή μου.
Η ιδέα ήταν ότι ζούσα αλλά η ζωή δεν έχει ποιότητα όταν εσύ καταρρέεις. Έπρεπε κάτι να κάνω. Και άφησα μία από τις δουλειές μου για να βρω χρόνο. Ο χρόνος αυτός έγινε πηγή δημιουργίας και αισιοδοξίας. Το κολύμπι μπήκε συστηματικά στη ζωή μου και εγώ που κρύωνα, όταν έμπαινα στη θάλασσα τον Αύγουστο, έγινα χειμερινός κολυμβητής. Κατάλαβα ότι τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας είναι θέμα απόφασης, θέμα σκέψης. Έπρεπε να σκέφτομαι καλύτερα για να ζω καλύτερα.
Έτσι τα παραπανίσια κιλά έφυγαν πριν το καταλάβω. Το πρόσωπο και η γενικότερη εικόνα μου άλλαξε. Το κυριότερο; Ζούσα, είχα ενέργεια, ένιωσα ξαφνικά ο χρόνος να προχωρά ανάποδα, να αισθάνομαι όλο και πιο νέος. Ζούσα πλέον καλύτερα. Ίσως υπήρχε μία μεγαλύτερη οικονομική πίεση αλλά τελικά έκανα πολύ περισσότερα πράγματα που με ευχαριστούσαν, είχα ποιοτικό χρόνο για μένα και αυτήν την ενέργεια και την αισιοδοξία την εισέπραττε και το περιβάλλον μου. Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν. Και αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια. Η ιδέα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και έξω από τη θάλασσα μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό μου βλέποντας τους συναδέλφους να τρέχουν και να το ευχαριστιούνται.
Έπειτα από πάρα πολλά χρόνια που είχα να τρέξω σε αγώνα δρόμου αποφάσισα να το δοκιμάσω. Θεωρούσα πλέον πιο πιθανό να τερματίσω. Άλλωστε ήξερα ότι εάν έμπαινα στη διαδικασία λόγω χαρακτήρα θα το πάλευα μέχρι του σημείου να πω πως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου. Πράγματι, έτσι βίωσα τον πρώτο μου αγώνα δρόμου. Συμμετείχα σε Μαραθώνιο Αθήνας στα 5 χιλιόμετρα.
“To τρέξιμο είναι παρέα” λέει ο Χαράλαμπος Πετρόχειλος
Τι θυμάσαι από τον πρώτο σου αγώνα;
Θυμάμαι καταρχήν ότι ξαφνιάστηκα από τη μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Ήταν σαν γιορτή. Από μόνο του αυτό ήταν πολύ όμορφο. Θυμάμαι ότι η ομάδα στην οποία συμμετείχα είχε φροντίσει για όλα. Μέχρι και βίντεο του αγώνα έχω από τη συμμετοχή μου. Θυμάμαι ότι τα είχα δώσει όλα.
Έβλεπα ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία από μένα να έχουν μεγαλύτερες αντοχές και αυτό με πείσμωνε.
Εάν δεν έτρεχα σε αγώνα αποκλείεται να έκανα το χρόνο που έκανα, γύρω στα 40 λεπτά. Ήταν όμως η αρχή μίας συνήθειας που έγινε λατρεία. Οι χρόνοι στα επόμενα χρόνια βελτιώθηκαν, οι αποστάσεις που έτρεχα όλο και μεγάλωναν αφού άρχισα να τρέχω στα 10 χιλιόμετρα και μετά 15 και 20 χιλιόμετρα. Το 2018 έτρεξα για πρώτη φορά στη ζωή μου ημιμαραθώνιο και λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο κατέβηκα στον Μαραθώνιο της Αθήνας, στην κλασική διαδρομή. Εδώ πλέον το στοίχημα δεν ήταν ο χρόνος αλλά ο τερματισμός. Και τα κατάφερα!
Στα 50 είχα πετύχει κάτι που έξι χρόνια νωρίτερα δεν υπήρχε καν ως πιθανότητα στο μυαλό μου. Ναι, είχα αντιστρέψει το χρόνο!
Τι σημαίνει για σένα το τρέξιμο;
Σημαίνει αγώνας για ζωή, άσκηση, φροντίδα για τη σωματική και ψυχική μου υγεία. Σημαίνει γιορτή, σημαίνει κίνητρο για συνεχή βελτίωση. Σημαίνει αισιοδοξία για το μέλλον. Ο κ. Στέλιος, που στα 90 τρέχει Μαραθώνιο, είναι η εικόνα που θα ήθελα να δω τον εαυτό μου, εάν φτάσω στα χρόνια του. Σημαίνει υπέρβαση. Δεν είναι εύκολο στο λίγο διαθέσιμο χρόνο που έχω να ξυπνάω από τα χαράματα τα Σαββατοκύριακα για να πάω να τρέξω.
Ξέρω όμως ότι αυτή η «θυσία» αξίζει όσο λίγα πράγματα στη ζωή. Είναι ζωή!
Σημαίνει παρέα. Μέσα από την κοινή μας αγάπη για το τρέξιμο, εγώ, ο συμμαθητής μου Μίλτος και ο συνάδελφος δημοσιογράφος Αντώνης σχηματίσαμε μία ομάδα, τα «Λαγωνικά», και μοιραζόμαστε αυτή τη χαρά των αγώνων. Σημαίνει ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα μέρη, να βρεθούμε κοντά στη φύση καθώς πλέον τα «Λαγωνικά» κυνηγούν αγώνες σε βουνά, σε λίμνες και σε λαγκάδια. Σημαίνει νέες γνωριμίες με ανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια φιλοσοφία για το νόημα της ζωής, όπου η άσκηση θεωρείται βασικό συστατικό υγείας και ευεξίας.
Γιατί τρέχεις; Τι άλλο σου προσφέρει το τρέξιμο εκτός από καλή υγεία και ενέργεια;
Εδώ θα μπλέξω τρέξιμο και κολύμπι. Και τα δύο στην ουσία τους είναι μοναχικά αθλήματα. Στο κολύμπι βεβαίως δεν έχω κατέβει ποτέ σε αγώνες. Μπορεί να κολυμπάω ώρες ατέλειωτες χειμώνα – καλοκαίρι και να μην καταλαβαίνω ότι έχει περάσει η ώρα. Κινούμαι και αφήνομαι στις σκέψεις μου. Πολλές φορές δε είναι πολύ δημιουργικές. Στο τρέξιμο υπάρχει περισσότερο ο ανταγωνισμός, το κυνήγι του χρονομέτρου, η ανάγκη να βελτιώσεις το χρόνο σου. Κι όμως τελικά κι εδώ, ειδικά σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων κάποια στιγμή αφήνεσαι.
Στους στόχους του Χαράλαμπου είναι να τρέξει για τέταρτη φορά στο No Finish Line, όπου θα ήθελε να σπάσει το ρεκόρ που έκανε φέτος τρέχοντας 161 χιλιόμετρα.
Πάμε λοιπόν από την αρχή. Στο κολύμπι αυτό το αντιλήφθηκα αμέσως. Στο τρέξιμο χρειάστηκε να διαβάσω την εισαγωγή του βιβλίου «ΤΡΕΞΙΜΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ» όπου ο συγγραφέας Φρανκ Σόρτερ, Χρυσός Ολυμπιονίκης της Εθνικής Ομάδας των ΗΠΑ, ανάφερε πως κατάλαβε ότι του άρεσε αυτή η απλή μετακίνηση πάνω στο έδαφος γιατί «μπορούσα να σκεφτώ οτιδήποτε ήθελα και ξαφνικά καταλάβαινα ότι είχα φτάσει στον προορισμό μου» για να συνειδητοποιήσω ότι τελικά και εγώ το ίδιο πράγμα έκανα και ότι τελικά και στο τρέξιμο όπως και στο κολύμπι έχω όλο το χρόνο να με ψάξω σε μία φάση αγώνα για το καλύτερο.
Η ατέλειωτη εσωτερική κουβέντα που πολλές φορές καταλήγει σε χρήσιμα για μένα συμπεράσματα είναι εξίσου σημαντική με την άσκηση του σώματος.
Το τρέξιμο μου δίνει την αίσθηση της αυτάρκειας. Είναι πολύ όμορφο να σκέφτεσαι ότι τελικά κάποια πράγματα εξαρτώνται από σένα. Και στο τρέξιμο είναι δεδομένο πως επενδύοντας σε χρόνο και κόπο θα δεις αποτέλεσμα. Τονώνεται έτσι η αυτοπεποίθησή σου. Η διαρκής βελτίωση δεν είναι απλό πράγμα. Χρειάζεται μυαλό, οργανωτικότητα. Χρειάζεται να είσαι έτοιμος να δεις τα λάθη σου και να τα διορθώσεις. Χρειάζεται να ασχοληθείς με τον εαυτό σου να αναγνωρίσεις τα καλά και τα κακά σου και να τρέξεις με τον τρόπο που σου ταιριάζει. Χρειάζεται να οργανώσεις τη ζωή σου, στο φαγητό, στον ύπνο, στο τι θα φορέσεις, στο πως θα αποφύγεις πιθανούς τραυματισμούς.
Είναι τρόπος ζωής. Υγιής τρόπος σκέψης που συμβάλλει στη σωματική και ψυχική υγεία.
Τι προπόνηση κάνεις;
Προσπαθώ να βρίσκω χρόνο να γυμνάζομαι . Δυστυχώς ζούμε σε πόλεις που δεν ευνοούν την άσκηση. Ούτε και ο αγχώδης τρόπος ζωής την ευνοεί. Να τρέξεις για να βγάλεις τα απαραίτητα προς το ζην ή να τρέξεις για να ζήσεις καλύτερα; Αυτό το τελευταίο ερώτημα είναι σημαντικό να μην το ξεχνάς. Η απάντηση δεν είναι πάντα εύκολη. Έχοντας όμως συνεχώς το ερώτημα στο μυαλό θεωρώ ότι –και μόνο από πείσμα να μη χαθείς παλεύοντας με τα κύματα των λογής λογής υποχρεώσεων- θα βρεις κάποιον τρόπο να δώσεις στον εαυτό σου εκείνη την ποιότητα που προσφέρει η κάθε λογής –λιγότερο ή περισσότερο συστηματική- άσκηση. Το μυστικό είναι, όταν κάπου χάνεσαι στις υποχρεώσεις σου να μην τα παρατάς. Και εκεί πιστεύω ότι έχω κερδίσει το στοίχημα. Δεν γυμνάζομαι συστηματικά.
Τις περισσότερες φορές η μόνη μου προπόνηση είναι ο αγώνας. Φροντίζω όμως σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο να έχω αγώνες.
Και βέβαια φροντίζω, όταν είμαι απροπόνητος, να μην καταπονώ τον εαυτό μου περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Και το απλό περπάτημα όμως με βοηθάει πολύ. Περπατώ όσο μπορώ περισσότερο.
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;
Φετινός στόχος μου είναι να τρέξω για δεύτερη φορά Μαραθώνιο και να ρίξω το χρόνο μου κάτω από τις 5.30 ώρες καθώς στην πρώτη μου προσπάθεια τερμάτισα σε 6 ώρες και 9 λεπτά.
Υπάρχει βεβαίως ο στόχος να βελτιώσω τους χρόνους μου στα 5 και στα 10 χιλιόμετρα που είναι αντίστοιχα 27 και 55 λεπτά, όπως και να τρέξω περισσότερο σε αγώνες στο βουνό που είναι πολύ συναρπαστικοί.
Τέλος την Άνοιξη θα τρέξω για τέταρτη φορά στο No Finish Line, όπου θα ήθελα να σπάσω το ρεκόρ που έκανα φέτος τρέχοντας 161 χιλιόμετρα.
Ποιες συμβουλές θα έδινες σε κάποιον να ξεκινήσει να τρέχει. Τι πιστεύεις ότι χρειάζεται;
Χρόνο, διάθεση, καλά παπούτσια, κάποιες γνώσεις ή συμβουλές από επαγγελματία για σωστό ζέσταμα και αποθεραπεία, ώστε να αποφεύγει πιθανούς τραυματισμούς, και καλή παρέα!
Τι σε κινητοποιεί για να τρέχεις;
Η άσκηση είναι υγεία, είναι επένδυση για το μέλλον. Θέλω κάθε φορά να γίνομαι καλύτερος. Μπορώ και θα το προσπαθώ όσο αντέχουν τα πόδια μου!
Ο Χαράλαμπος Πετρόχειλος είναι πάνω από 15 χρόνια διαπιστευμένος συντάκτης υγείας στο υπουργείο Υγείας και μέλος της Ένωσης Συντακτών, Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου (ΕΣΠΗΤ). Έχει επίσης μακρά πορεία στον έντυπο, καθώς και στον ηλεκτρονικό τύπο με εξέχουσες συνεργασίες.