Ο Λάζαρος Ρήγος δεν χρειάζεται συστάσεις στους φανατικούς του ορεινού τρεξίματος, αλλά για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι ο άνθρωπος που καθιέρωσε το ορεινό τρέξιμο και έφερε τους αγώνες βουνού στο προσκήνιο.
Το να ζητάς από έναν διοργανωτή αγώνων ορεινού τρεξίματος να σου δώσει μερικούς λόγους να αρχίσεις το τρέξιμο στο βουνό είναι κάτι παρόμοιο με το να ρωτάς ένα σεφ αν του αρέσει το φαγητό του. Παρόλα αυτά, όταν το πρόσωπο από το οποίο ζητάς συμβουλές είναι ένας τους παλαιότερους διοργανωτές αγώνων στην Ελλάδα και αθλητής ορεινών υπεραποστάσεων, το προφανές του πράγματος είναι άνευ σημασίας.
Από το 1986 που δημιουργήθηκε ο 1ος Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου, ο μακροβιότερος αγώνας βουνού στη Ελλάδα που αποτέλεσε την αυγή του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα, μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά. Ένα όμως παραμένει ίδιο: η ανακάλυψη του εαυτού σου. Το ορεινό τρέξιμο είναι επίπονο και απαιτητικό σε όλα τα επίπεδα, σε ανταμείβει με εμπειρίες και βιώματα αλλά σε οδηγεί να ανακαλύψεις «το μεγαλείο που υπάρχει μέσα σου» όπως χαρακτηριστικά λέει ο Λάζαρος Ρήγος.
Ο Λάζαρος Ρήγος μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για το ξεκίνημα στο ορεινό δρομικό χώρο, την προσπάθεια σύστασης Ομοσπονδίας στην Ελλάδα, τη νέα τάση στο ορεινό τρέξιμο καθώς και το τι ήταν αυτό που τον τράβηξε στα μονοπάτια των βουνών και τον κρατάει ακόμη εκεί, στα 59 του χρόνια.
Πως ξεκινήσατε το τρέξιμο;
Ξεκίνησα να τρέχω με τον πιο απλό τρόπο, φυσικά, όπως έτρεχαν και οι αρχαίοι πρόγονοι. Αυτό ήταν το μέσο που θα μετέφερε από περιοχή σε περιοχή (αν και το έκαναν και για άλλους λόγους όπως αυτός της επιβίωσης). Το τρέξιμο είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Άρχισα να τρέχω από τα παιδικά μου χρόνια, παρόλου που εκείνη την εποχή δεν υπήρχε η παρακίνηση να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Τότε τρέχαμε μόνον από περιέργεια. Όταν κάποιος έτρεχε θεωρούταν ιδιόρρυθμο στοιχείο της κοινωνίας.
1990: Ο Λάζαρος Ρήγος σε τρέξιμο ταχύτητας κάνει τη διαδρομή Λιτόχωρο-Μύτικας-Λιτόχωρο σε 7 ώρες και 28 λεπτά.
Γιατί τρέχετε;
Από την ανάγκη να νιώθω ελεύθερος και ότι ξεπερνώ τα φυσικά μου όρια. Για τους περισσότερους δρομείς το ορεινό τρέξιμο είναι μία ανάγκη να ανακαλύψουν κάτι εκεί στη Φύση, μέσα τους. Είναι μια αίσθηση έμφυτη στην ανθρώπινη φύση, να τρέξουμε έξω κάνοντας ταυτόχρονα μέσα μας και μια άλλη, εσωτερική διαδρομή. Μπορείς να το πεις και εσωτερική αναζήτηση. Εκείνο πάντως που νιώθεις – και το νιώθεις στους μεγάλους αγώνες – είναι το γεγονός ότι ο χρόνος να χάνει τη διάστασή του κι όταν το συνδέεις με την υπέρβαση του εαυτού σου, αυτό σου δίνει πληρότητα.
Είμαστε ταπεινές οντότητες που προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό είναι το μεγαλείο μας. Κι αυτό μπορεί να το βρει ο καθένας μας τρέχοντας στο βουνό. Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα μεγαλείο.
Λένε ότι το τρέξιμο δημιουργεί εθισμό. Πιστεύετε ότι εσείς είστε εξαρτημένος;
Όχι. Το λέω κατηγορηματικά. Δεν έχω στερητικά σύνδρομα αν δεν τρέξω 10 μέρες, θα περιμένω με προσμονή την επόμενη φορά, με λαχτάρα να βρεθώ εκεί έξω στα μονοπάτια. Το τρέξιμο δεν μου δημιουργεί εθισμό, απλά είναι μια διαδικασία που τη λατρεύω. Κανένα άθλημα δεν θα υποκαταστήσει τη φυσική διαδικασία του ανθρώπου να βαδίζει και να τρέχει. Αυτή η κίνηση δεν θα υποκατασταθεί, όπου και να γίνεται, γι’ αυτό και έχει τόση μεγάλη δημοφιλία.
1992: Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου
Τι σας τράβηξε το τρέξιμο στο βουνό;
Ήδη είχα ξεκινήσει να τρέχω στο δρόμο αλλά το βουνό πάντα μου άρεσε. Το τρέξιμο στο βουνό είναι εσωτερική αναζήτηση και περιπλάνηση. Ξεκίνησα μόνος, μπορούσα να τρέχω μόνος, χωρίς μεγαλύτερους κοντά μου. Πώς είναι όταν τα μικρά παιδιά τρέχουν και παίζουν τους μικρούς εξερευνητές; Κάπως έτσι μπήκε το βουνό στο πετσί μου.
Ήταν εύκολο το ξεκίνημα;
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε γνώση, πληροφόρηση, τι υπήρχε και τι γινόταν σε άλλα μέρη του κόσμου, τι συνέβαινε με τις αθλητικές διοργανώσεις στο βουνό. Δεν είχαμε την πληροφορία γιατί δεν υπήρχε το Διαδίκτυο, τα ξένα περιοδικά του χώρου ήταν σχεδόν ανύπαρκτα. Υπήρχε μόνον το πνεύμα του αθλητισμού, της εξερεύνησης και της αναζήτησης. Επίσης, τότε δεν υπήρχαν άνθρωποι που έτρεχαν στο βουνό, εδώ καλά καλά δεν έτρεχαν έξω στο δρόμο. Υπήρχαν κατεστημένες αντιλήψεις, ήσουν το «μαύρο πρόβατο» εάν έκανες κάτι τέτοιο. Έτσι, φτιάξαμε μια μικρή παρέα, η οποία είχε παρόμοια αντίληψη για το τρέξιμο στο βουνό. Βρέθηκε και ένας άνθρωπος που με καθοδήγησε και με ενέπνευσε μέχρι να ανοίξω τα δικά μου τα φτερά και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο πρώτος αγώνας, σημείο αναφοράς για το άθλημα.
Αναφέρεστε στο 1986 όπου τρέξατε στον 1ο Ορειβατικό Μαραθώνιο στον Όλυμπο, σε έναν αγώνα που ουσιαστικά αποτέλεσε την αυγή του ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα. Από τον πρώτο αυτόν αγώνα πόσα πράγματα πιστεύετε ότι έχουν αλλάξει στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο;
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα αλλά το πιο σημαντικό είναι η αναγνώριση του αθλήματος. Χιλιάδες άνθρωποι ασχολούνται πλέον με το ορεινό τρέξιμο και αυτό έχει φέρει μεγαλύτερο επαγγελματισμό στον χώρο. Υπάρχουν άνθρωποι και αθλητές που δουλεύουν συστηματικά στο άθλημα, υπάρχει ένας κύκλος προπονητικών ομάδων και προπονητών που προέκυψε από ανάγκη, υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία για τον εξοπλισμό, τη διατροφή κ.λπ και υπάρχει ένας μεγάλος κύκλος διοργανώσεων και αγώνων. Η κατάληξη όλων αυτών είναι η δημιουργία μιας κοινότητας, μιας φυλής θα έλεγα, μιας παρέας ανθρώπων που αγαπά το ορεινό τρέξιμο και το βουνό. Αυτά είναι τεράστιες αλλαγές. Από περιθωριοποιημένο άθλημα που ήταν έγινε mainstream, όλοι αναγνωρίζουν πια τι είναι το ορεινό τρέξιμο. Έχει γίνει αναγνωρίσιμη πλέον αθλητική δραστηριότητα, που κάθε μέρα μεγαλώνει όλο και πολύ.
Ο Λάζαρος Ρήγος από παιδί εξοικειώθηκε με τα δάση και τις κορυφές ενώ στην εφηβεία του και μετέπειτα ως φοιτητής έκανε αρκετές εξορμήσεις σε βουνά.
Όταν ξεκινήσατε τη διοργάνωση των πρώτων αγώνων ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Το βασικότερο από όλα ήταν η απροθυμία των τοπικών κοινωνιών να ανταποκριθούν, προκειμένου να διοργανωθεί ένας αγώνας. Χωρίς πόρους και εξωτερική βοήθεια δεν μπορεί ένας άνθρωπος μόνος του να στήσει μία διοργάνωση. Οι άνθρωποι τότε δεν μπορούσαν να πιστέψουν στο όραμα που είχαμε ή ότι όλο αυτό θα έφερνε οφέλη στην τοπική κοινωνία. Έπρεπε όμως από κάπου να γίνει η αρχή, να αρχίσει να διαδίδεται η ιδέα και να ανοίγουν οι πόρτες. Άλλα ζητήματα που αποτελούσαν εμπόδια δεν θα έλεγα ότι υπήρχαν, γιατί όλα ξεπερνιούνται. Οι πιο ωραίοι αγώνες γίνονται στη Φύση, γιατί στο ορεινό τρέξιμο απαιτούνται ελάχιστα τεχνικά χαρακτηριστικά. Το ορεινό τρέξιμο είναι τόσο απλό που καταλήγει να είναι απλούστερο και από το κανονικό τρέξιμο στο δρόμο.
Σε πόσους αγώνες έχετε πάρει μέρος, πόσους διοργανώσατε;
Πολλούς! Πολλές συμμετοχές σε αγώνες και πολλές στη διοργάνωση. Η ζυγαριά γέρνει στο κομμάτι των διοργανώσεων, όπου ξοδεύεις περισσότερο χρόνο από αυτόν που θα ξόδευες ως αθλητής. Αλλά αυτό που ξοδεύεις είναι η πολλή σκέψη και ο σχεδιασμός σε σχέση με τον κόπο και τον χρόνο. Γιατί πρέπει να ξεπεράσεις μια σειρά δυσκολίες για να υπάρχουν προοπτικές επιτυχίες, τα στοιχεία της Φύσης, τους ανθρώπους που θα πάρουν μέρος, τις τοπικές κοινωνίες, τα βουνά που ενέχουν ένα βαθμό επικινδυνότητας. Επίσης οι βίαιες αλλαγές του καιρού μπορεί να δημιουργήσουν πολλά προβλήματα στο ορεινό τρέξιμο. Στις πεδιάδες η Φύση δεν έχει βίαια χαρακτηριστικά, όσο ανηφορίζουμε τα φαινόμενα γίνονται πιο έντονα. Και φυσικά έχουμε τη συντήρηση των μονοπατιών, τη διάνοιξή τους. Η Φύση κάνει τη δουλειά της, δεν σταματά να φυτρώνει χόρτα ή δέντρα, κάτι που δεν συμβαίνει στην άσφαλτο, στον δρόμο. Στο βουνό πρέπει να παλέψουμε με όλα αυτά τα στοιχεία. Κι όλα αυτά γίνονται με ανθρώπινη προσπάθεια, κυριολεκτικά με το χέρι και τους ανθρώπους, αν μιλάμε για μονοπάτια στο βουνό. Το να μιλάμε για έναν αγώνα σε χωματοδρόμο στην Πάρνηθα τα πράγματα είναι πολύ εύκολα αλλά όταν πρόκειται για αγώνα στον Όλυμπο και τα μονοπάτια του, εκεί τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Δεν είναι το ίδιο.
Πόσο χρόνο αφιερώνετε σε μια διοργάνωση;
Αν πρόκειται για έναν αγώνα που πραγματοποιείται πρώτη φορά χρειάζεται διπλάσιος χρόνος. Αν επαναλαμβάνεται ο αγώνας τότε ο χρόνος είναι μειωμένος στο ήμισυ, ένα τρίμηνο είναι αρκετό να το προετοιμάσεις.
Τι ακριβώς είναι το Μη Κερδοσκοπικό Σωματείο «Olympus Trail»;
Είναι ο φορέας διοργάνωσης των αγώνων μας και η αποστολή του είναι να διοργανώνει αγώνες. Να μπορούμε να διατηρούμε και να αναδεικνύουμε τα μονοπάτια του Ολύμπου, με αφορμή τους αγώνες. Να μπορούμε να διατηρούμε το δίκτυο των μονοπατιών με εθελοντική προσπάθεια και την ενδεχόμενη δυνατή εξωτερική στήριξη. Αυτό είναι το πάθος μας: να ξαναγεννηθούν τα μονοπάτια του Ολύμπου, τα μονοπάτια που προϋπήρχαν.
Πόσα μονοπάτια έχετε καταγράψει στον Όλυμπο;
Μπορώ να μιλήσω μόνο για αριθμό χιλιομέτρων, γιατί τα μονοπάτια στον Όλυμπο είναι σαν το δίκτυο αιμοφόρων αγγείων στον ανθρώπινο οργανισμό. Δεν μπορούμε να πούμε με σαφήνεια ότι υπάρχουν 10 -20 μονοπάτια, το δίκτυο ξεπερνά τα 100 χλμ σε μήκος. Και σκέψου πως ένας άνθρωπος για να συντηρήσει ένα μονοπάτι χρειάζεται μία ώρα για κάθε 1 χιλιόμετρο!
Ποια είναι η τάση που υπάρχει τώρα στο ορεινό τρέξιμο;
Η παγκόσμια τάση στους αγώνες βουνού είναι η περιπέτεια. Οι αγώνες βουνού επιμηκύνονται, μεγαλώνουν και γίνονται πολυήμεροι με εκατοντάδες χιλιόμετρα, κάτι που οδηγεί στην περιπέτεια και στην αναζήτηση. Αυτό φυσικά δεν γίνεται στα απλά βουνά, αλλά στις οροσειρές του κόσμου. Αυτή η τάση βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στην Ελλάδα. Το δικό μας όραμα είναι να φτιάξουμε έναν τέτοιον αγώνα στην Πίνδο. Η Ασημίνα Ιγγλέζου με παρακίνησε να κάνουμε μια ατομική προσπάθεια, στη συνέχεια συζητήσαμε να γίνει ένας αγώνας, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Αλλά ένας τέτοιος αγώνας θα απευθύνεται σε λίγους, σε έμπειρους δρομείς, με ικανότητες. Δεν θα μπορεί να συμμετάσχει ένας αρχάριος.
“Για να συντηρηθεί ένα μονοπάτι για κάθε 1 χιλιόμετρο χρειάζεται μία ώρα.” λέει ο Λ. Ρήγος.
Πανδημία, COVID-19 και μέλλον του ορεινού τρεξίματος. Κάποιες σκέψεις πάνω σε αυτό;
Φέτος ήμασταν από τις διοργανώσεις που ολοκληρώσαμε και τους 5 αγώνες που κάνουμε σε ετήσια βάση, οι 4 έγιναν την περίοδο της πανδημίας. Οι αγώνες μπορούν να συνεχίσουν να γίνονται απλώς πρέπει να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, όπως το να μη συγχρωτιζόμαστε και να τηρούμε τα μέτρα ασφαλείας π.χ. χρήση μάσκας, γάντια κλπ. Οι αγώνες οφείλουν να γίνονται με τις ανάλογες προφυλάξεις. Αν και όποιος τρέχει στη Φύση δεν είναι απαραίτητο να παίρνει αυστηρά μέτρα προφύλαξης, αυτό όμως που είναι αναγκαίο είναι ο κατακερματισμός των αγώνων. Τι εννοώ με αυτό: δεν μπορούν πια να συγκεντρώνονται 300 άτομα στην εκκίνηση. Ηθικά ως διοργανωτές δεν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε. Πρέπει οι εκκινήσεις πια να είναι ατομικές για να αποφεύγουμε τον συνωστισμό. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της πανδημίας διαπιστώσαμε ότι οι αθλητές ξεκινούσαν μοναχικές προσπάθειες. Είναι ένα φαινόμενο που υπήρχε αλλά ήταν μεμονωμένο και τώρα έχει πάρει διαστάσεις παγκοσμίως, να επιχειρούν δηλαδή οι αθλητές μοναχικές προσπάθειες με ατομική χρονομέτρηση, για να ξεπεράσουν τον αποκλεισμό στο θέμα των αγώνων. Οι ατομικές εκκινήσεις αποδείχτηκε πετυχημένη μέθοδος, συμβατή με όλα τα υγειονομικά πρωτόκολλα. Χάρη στην τεχνολογία με τα τσιπάκια που έχει πάνω του κάθε αθλητής, μας βοηθά να μετράμε τον χρόνο. Διαπιστώσαμε ότι αυτό άρεσε και στους αθλητές.
Εξάλλου το ορεινό τρέξιμο ανέκαθεν δεν ήταν κοινωνικό άθλημα. Σε αντίθεση με το τρέξιμο στην άσφαλτο που έχει μία ανάγκη κοινωνικότητας, το τρέξιμο στο βουνό είναι μια μοναχική διαδικασία.
Υπάρχει κάποιο παράπονο ή πικρία που σας έχει μείνει όλα αυτά τα χρόνια;
Ο αρνητικός σχολιασμός από ανώνυμους, καθημερινούς ανθρώπους με ταπεινά κίνητρα ή ζηλόφθονη αντίληψη που προσπαθούν να πετροβολήσουν οτιδήποτε καλό γίνεται. Όμως η πικρία είναι μικρή όταν αντιλαμβάνεσαι την μικροψυχία των άλλων, ενοχλεί αλλά είναι κάτι παροδικό.
Θα θέλατε κάποια αναγνώριση από την Πολιτεία;
Θα προτιμούσα το ορεινό τρέξιμο να παραμείνει ελεύθερο. Να έχει κάποιους κανόνες, ναι. Ο κάθε διοργανωτής να μπορεί να τους θέσει, ανάλογα με το όραμα που έχει για τον αγώνα του. Όμως το ορεινό τρέξιμο έχει άλλη δυναμική σε σχέση με τον στίβο, αποπνέει πνεύμα ελευθερίας. Εμείς κάνουμε την προσπάθειά μας να συντονιστούμε, να δημιουργήσουμε ένα όργανο, μία ομοσπονδία, χωρίς όμως κρατική εξάρτηση. Να συντονίσουμε τις προσπάθειες, να δημιουργήσουμε μια διαδικασία «εθνικού πρωταθλήματος», να αναδείξουμε νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν ενεργά με το άθλημα, να φέρουμε κόσμο.
Επειδή το ορεινό τρέξιμο από τη φύση του έχει χαρακτήρα ελευθερίας και ανεξαρτησίας δεν θέλουμε να καλλιεργήσουμε συνειδήσεις σε στεγανά όρια. Θέλουμε ελεύθερους ανθρώπους.
Τι πρέπει να προσέχει κάποιος που θέλει να συμμετάσχει και είναι αρχάριος;
Εκείνο που πρέπει να προσέξει είναι να μην κάνει το λάθος να βιαστεί να ανοίξει το βήμα του και να εντείνει την προσπάθειά του, όσο είναι αρχάριος. Βλέπω πολλούς να θέλουν να προσπεράσουν τρία τέσσερα σκαλιά, μην έχοντας την εμπειρία. Αυτό θα τους οδηγήσει σε αδιέξοδα όπου μόνον έμμεσα μπορεί να κριθεί ο διοργανωτής. Επίσης, είναι επιπολαιότητα όταν οι διοργανωτές δεν βάζουν «φίλτρα» στις συμμετοχές αλλά απλώς δέχονται τους πάντες, μόνο για να συγκεντρώσουν κόσμο. Εάν κάποιος θέλει να πάρει μέρος σε ένα αγώνα ορεινού τρεξίματος πρέπει να ελέγξει την υγεία του, να γνωρίζει σε τι φυσική κατάσταση βρίσκεται και να ξεκινήσει σταδιακά. Να διαβάσει, να ρωτήσει, να προπονηθεί, να τραφεί σωστά.
Είστε 59 ετών, πώς προπονείστε για τους αγώνες;
Νομίζω πως είμαι από τους λιγότερους συνεπείς αθλητές στην προπόνηση, όσοι με γνωρίζουν θα χαμογελάσουν όταν θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές, επειδή ξέρουν ότι είμαι ασυνεπής με την προπόνηση. Ίσως από το πάθος που έχω για το βουνό τα καταφέρνω καλά στο τέλος. Βέβαια οι αγώνες που με ενδιαφέρουν, οι ultra αποστάσεις, έχουν ευελιξία στην προπόνηση. Γιατί όσο πιο μικρή σε διάρκεια είναι η απόσταση στο βουνό τόσο πιο στοχευμένη είναι και η προπόνηση (π.χ. εστιάζεις στην ταχύτητα). Όταν όμως μιλάμε για υπεραποστάσεις και μεγάλους αγώνες πάνω από 12 ώρες, οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Επειδή ζω στο Λιτόχωρο και πηγαίνω πολύ συχνά στο βουνό για να ανοίξω μονοπάτια αυτό από μόνο του έχει μία αθλητική προπονητική διάσταση.
2000: Ταξίδι στα Ιμαλάϊα του Νεπάλ με ποδήλατο. Κατάφερε με φίλο του να φτάσουν στη βάση του Έβερεστ, χωρίς υποστήριξη σε ύψος 5.500 μέτρων. Ήταν οι πρώτοι που το κατάφεραν.
Ποιο είναι για σας το must have κομμάτι του εξοπλισμού και γιατί;
Αν και θα φανεί πονηρή η απάντησή μου είναι πιστεύω το σακίδιο επειδή βάζεις μέσα του όλα όσα χρειάζεσαι! Φακό, γιατί μπορεί να νυχτώσουμε ή ένα μπουφάν το χειμώνα, νερό, κινητό, κάποιο μικρό φαρμακείο, έναν ελαστικό επίδεσμο και κάτι φαγώσιμο. Συνήθως έχω έναν αναπτήρα μαζί μου γιατί εάν πάθω κάτι, μέχρι να έρθουν να με περιμαζέψουν θα καταφέρω να ανάψω φωτιά για να ζεσταθώ. Τέλος, πάντα έχω μία φωτογραφική μηχανή τσέπης γιατί καταλήγω πολλές φορές σε κάποιο απίθανο σκηνικό της Φύσης και θέλω να το δείξω και στους υπόλοιπους.
Μέχρι το τέλος του χρόνου τι σχέδια υπάρχουν;
Στις 16-17.10.2020 θα συμμετάσχω στον ROUT Classic 100 Miles στη Ροδόπη και έτσι θα κλείσω την αγωνιστική μου χρονιά. Οργανωτικά δεν έχω κάτι ακόμη. Ξεκινάμε τον Ιανουάριο με τον χειμερινό αγώνα ορεινού τρεξίματος, τον Ρογκά (26 χλμ) και εντείνουμε τις προσπάθειες για τον Olympus Mythical Trail, που κλείνει το 2021 τα 10 χρόνια διοργάνωσης.
Ποιον αγώνα έχετε ως απωθημένο και θέλετε να τρέξετε σε αυτόν;
Τον αγώνα που διασχίζει όλα τα Ιμαλάια (Σ.Σ.: Himal Race, 900 χλμ, υψομετρική άνω 40.000 μ., διάρκεια 25 ημερών). Ε, θα δούμε κάποια στιγμή, μπορεί να συμβεί κι αυτό.
Ποιος είναι ο Λάζαρος Ρήγος
Ο Λάζαρος Ρήγος από παιδί εξοικειώθηκε με τα δάση και τις κορυφές ενώ στην εφηβεία του και μετέπειτα ως φοιτητής έκανε αρκετές εξορμήσεις σε βουνά.
Το 1980 ξεκινά συστηματική προπόνηση μετά τη γνωριμία του με τον Δημήτρη Μυστακίδη.
Το 1985 ο ΕΟΣ Θεσσαλονίκης διοργανώνει τον πρώτο αγώνα ορεινού τρεξίματος στον Όλυμπο, συμμετέχει και τερματίζει στην 4η θέση ανάμεσα σε 90 αθλητές.
Οι προτάσεις το 1990 στην αθλητική ηγεσία και η επιμονή του για τη διοργάνωση ενός διεθνή αγώνα στον Όλυμπο δεν έτυχαν ανταπόκρισης. Επιχειρεί την ίδια χρονιά να τρέξει από το Λιτόχωρο μέχρι τον Μύτικα και πίσω δοκιμάζοντας μια διαδρομή που θα μπορούσε να καθιερωθεί σαν αγώνας.
Το 1988 τρέχει τον πρώτο του Μαραθώνιο στην Κλασική διαδρομή πετυχαίνοντας μια επίδοση 3.06 χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία. Έτρεξε περίπου 10-12 Μαραθωνίους με καλύτερη εμφάνιση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1992 με 2.37.58 (ατομικό του ρεκόρ).
Το 1996 ταξιδεύει με φίλο στα Ιμαλάϊα του Νεπάλ, για να γνωρίσουν την οροσειρά και τα μονοπάτια της. Επιστρέφουν το 2000 με ποδήλατα. Φτάνουν στη βάση του Έβερεστ, χωρίς υποστήριξη σε ύψος 5.500 μέτρων και γίνονται οι πρώτοι άνθρωποι που το καταφέρνουν. Πετυχαίνουν και πεζοπορικό ρεκόρ στον περίφημο «Γύρο του Αναπούρνα» μήκους 250χλμ σε 7 ημέρες χωρίς καμιά υποστήριξη.
Όταν επέστρεψε από την αποστολή δημιουργεί το Adventure Zone, μια ιστοσελίδα που ασχολείται μέχρι σήμερα με τα αθλήματα αντοχής και περιπέτειας.
Το 1998 κάνει με ποδήλατο το μονοπάτι ευρωπαϊκών διαδρομών Ε4 από το ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι τη Φλώρινα σε 20 μέρες.Το 2003 ξεκινάει επαφές για τη διοργάνωση του πρώτου διεθνή αγώνα ορεινού τρεξίματος στον Όλυμπο και το 2004 υλοποιείται για πρώτη φορά. Το όνομά του Olympus Marathon ήταν ο δεύτερος αγώνας του είδους του, αλλά ο πρώτος με διεθνή χαρακτήρα και έντονη δημοσιότητα.
Το 2005 τρέχει σε αγώνα βουνού 100 μιλίων στις Άλπεις. Μια συναρπαστική εμπειρία που τον επηρέασε, οδηγώντας τις σκέψεις του να διοργανωθεί και στην Ελλάδα ένας μεγάλος σε μήκος αγώνας.
Το 2007 με την υποστήριξη της Αυτοδιοίκησης της Δράμας διοργανώνει τον πρώτο ελληνικό αγώνα trail 100 χλμ τον VFT (Virgin Forest Trail) ο οποίος γρήγορα έγινε σημείο αναφοράς στο χώρο των Ultra.
Το 2009 αποχωρεί από τη συγκεκριμένη διοργάνωση και δημιουργεί με τη συνεργασία φίλων τη ROUT (Rodopi Ultra Trail), αγώνα παρόμοιου ύφους στην ίδια περιοχή. Ο αγώνας αυτός το 2010 μετατρέπεται σε αγώνα 100 μιλίων και σήμερα αποτελεί τον δυσκολότερο αγώνα στο είδος του.
Το 2012 δημιουργεί έναν αγώνα 100 χλμ στον Όλυμπο (Olympus Mythical Trail) έχοντας αποχωρήσει στο μεταξύ από τον Olympus Marathon.
Από το 2008 ζει στο Λιτόχωρο, μαζί με την οικογένειά του.
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Λάζαρου Ρήγου