Με αφορμή το νέο του ημερολόγιο «Τρέχοντας το 2020» ο Λευθέρης Πλακίδας μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για το τρέξιμο και τους αγώνες.
Ο Λευθέρης Πλακίδας επιμένει να γράφει το όνομά του με Θ. Αναζητά το Θήτα σε ό,τι κι αν κάνει. Είναι από Θεσσαλονίκη αλλά μένει και εργάζεται στην Αθήνα, δουλεύει στην ΑθηΝΕΑ, αγαπά τη θάλασσα και τον έχει καθορίσει ο Μαραθώνιος ενώ είχε το Θάρρος να τολμήσει και να ρισκάρει πολλά πράγματα στη ζωή του. Και τα κατάφερε. Θαυμάσια! Ο Λευθέρης είναι ο άνθρωπος που τρέχει κυριολεκτικά: από ποδηλάτης και αθλητικός συντάκτης (κάλυψε πέντε διοργανώσεις Ολυμπιακών αγώνων, 11 παγκόσμια πρωταθλήματα μπάσκετ, 14 πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα ενώ συμμετείχε στο γραφείο Τύπου στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας το 2004) έφτασε στη σύλληψη, τη δημιουργία και την υλοποίηση αρκετών δρομικών event, υπήρξε διευθυντής μεγάλων και σπουδαίων αγώνων, είναι διευθυντής του περιοδικού Athletics Magazine και δίνει το παράδειγμα ως δρομέας και ο ίδιος. «Τρέχοντας η ζωή γίνεται πιο μεγάλη και ενδιαφέρουσα. Για να μη φτάνει μόνο μία φορά.» λέει ο ίδιος.
Με αφορμή το νέο του ημερολόγιο «Τρέχοντας το 2020» ο Λευθέρης Πλακίδας μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για το τρέξιμο και τους αγώνες. «Το τρέξιμο αν δε σου ταιριάζει δύσκολα το ακολουθείς. Είναι τρόπος ζωής και όχι αναγκαστική δραστηριότητα» λέει. Και από ότι φαίνεται ο Λευθέρης Πλακίδας μένει και επιμένει σε αυτόν τον συναρπαστικό τρόπο ζωής.
To ημερολόγιο «Τρέχοντας το 2020»
Δεν ήσουν αθλητής αλλά παρόλο αυτά έβγαλες κόσμο στον δρόμο να τρέξει…
Υπήρξα αθλητής αλλά όχι πρωταθλητής. Ασχολήθηκα στα παιδικοεφηβικά μου χρόνια στη Θεσσαλονίκη με διάφορα αθλήματα, επειδή πάντα ήθελα να ασχολούμαι με περισσότερα από ένα. Έπαιξα μπάσκετ στη ΧΑΝΘ, έκανα στίβο στον Ηρακλή, ασχολήθηκα με ποδηλασία, με ιστιοπλοΐα. Όλα αυτά ήταν πολύ ωφέλιμα γιατί με βοήθησαν στη διαδρομή της ζωής μου και μετέπειτα, όταν μπήκα στην αθλητική δημοσιογραφία. Γνωρίζοντας το κομμάτι του ενεργού αθλητισμού με βοήθησε να κάνω καλύτερα αυτό που κάνω.
Τα επόμενα χρόνια το τρέξιμο ήταν για μένα τρόπος ζωής, αυτό που γινόταν παλιότερα στο εξωτερικό το είχα υιοθετήσει κι εγώ, τότε ήμασταν λίγοι. Έτρεχα στο Σέιχ Σου, στο Καυτατζόγλειο πριν το 2004. Μετά υπήρξα μέλος σε μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις αλλά και η ιδιότητά μου στο περιοδικό Athletics Magazine, που είναι περιοδικό στίβου, τρεξίματος και μαραθωνίου, τα συμπλήρωσαν όλα αυτά.
Πες μας λίγα λόγια το «Τρέχοντας το 2020»
Το «Τρέχοντας το 2020» συνυπάρχει με το Athletics Sports Magazine, γιατί είναι δουλειά που έχουμε κάνει η ομάδα του περιοδικού, δηλαδή ο Άγγελος Ζυμάρας, από τους κορυφαίους αθλητικούς φωτογράφους στον κόσμο, βραβευμένος, έχει καλύψει ολυμπιακούς αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα, μεγάλη μορφή της αθλητικής φωτογραφίας και photo manager για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο. Με τον Άγγελο Ζυμάρα ανοίξαμε μαζί το περιοδικό και το site είναι δικό του «παιδί». Ο Νίκος Καρανικόλας, ακολουθεί το μονοπάτι που έχει ανοίξει ο Ζυμάρας και συνεργαζόμαστε μια δεκαετία στο περιοδικό. Τα κείμενα είναι δικά μου, πιο εμπνευστικά γύρω από το τρέξιμο, τα κείμενα του αθλητή προπονητή Δημήτρη Τζεφαλή είναι πιο τεχνικά ενώ υπάρχουν συνταγές από τον σεφ και μαραθωνοδρόμο Αλέξανδρο Παπανδρέου.
Είναι ένα πολύ χρηστικό ημερολόγιο με 366 ημέρες και δίνει τη δυνατότητα να σημειώνει κάποιος την προπόνησή του, τις ώρες, τις εντυπώσεις για τα location που τρέχει, τις επιδόσεις κ.λπ., γενικά την πρόοδό του.
Ένα ημερολόγιο προπόνησης με καλεντάρι αγώνων της χρονιάς, το οποίο είναι σημαντικό γιατί ο αναγνώστης μπορεί να σημειώσει τους αγώνες που θα ήθελε να λάβει μέρος και να προετοιμαστεί κατάλληλα γι’ αυτούς. Πρόκειται να γίνει θέσμος για μας. Με τον Ηλία Τσιπτσέ, τον εκδότη από τη sportbook.gr, ήδη οργανώνουμε και ετοιμάζουμε το ημερολόγιο του 2021.
Με τον σεφ και μαραθωνοδρόμο Αλέξανδρο Παπανδρέου.
Έχετε σκεφτεί να βγει και σε application;
Εμείς προς το παρόν επενδύουμε στο hard copy, μας αρέσει το χαρτί, η μυρωδιά από το μελάνι.
Είστε ρομαντικοί;
Είμαστε και λίγο ρομαντικοί, αλλά υπάρχει και κοινό. Γι’ αυτό και έχει καταφέρει το ημερολόγιο «Τρέχοντας το 2020» να φτάσει σε πολλά σπίτια, είτε μέσω των βιβλιοπωλείων, είτε μέσω των παρουσιάσεων που κάνουμε. Υπάρχει κινητικότητα, οι σύλλογοι δρομέων το στηρίζουν καθώς και οι μεμονωμένοι δρομείς.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα δρομικά events στην Ελλάδα. Πιστεύεις ότι είναι πάρα πολλά και αρκετά από αυτά δεν έχουν καλή οργάνωση. Θεωρείς ότι θα έπρεπε να υπάρχουν λίγα και καλά;
Αυτή τη στιγμή έχουμε ξεπεράσει τους 1.000 αγώνες τον χρόνο ορεινού και ασφάλτινου τρεξίματος. Είναι υπερβολικός αριθμός. Από την άλλη πλευρά δεν μπορείς να αποκλείσεις ένα δήμο, μια κοινότητα, μία περιοχή από το να κάνει έναν αγώνα.
Είναι λαϊκοί, μαζικοί αγώνες. Σίγουρα στις μεγάλες διοργανώσεις θέλει μια δυνατή και έμπειρη ομάδα να τις στηρίξουν όπως για παράδειγμα ο Νυχτερινός Μαραθώνιος στη Θεσσαλονίκη ή ο μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος ή ο γύρος στη λίμνη των Ιωάννινων, που είναι μεγάλοι αγώνες, δεν θα μπορούσαν να γίνουν από μία παρέα δρομέων. Θέλει μία ομάδα ανθρώπων που να είναι γνώστες του αντικείμενου. Είναι μεγάλα γεγονότα, ξεφεύγουν από μια απλή αθλητική δραστηριότητα. Τώρα αν γίνονται στο τάδε χωριό τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα.
Εύκολα ίσως αλλά από άποψη ασφάλειας;
Η ασφάλεια είναι ένα σημαντικό κομμάτι σε κάθε αγώνα. Θεωρώ ότι οι περισσότεροι είναι προσεκτικοί. Στην περίπτωση του τρεξίματος σε σχέση με την ποδηλασία ή την κολύμβηση, όπου εκεί χρειάζονται πρόσθετα μέτρα ασφαλείας, είναι λίγο πιο εύκολα, γι’ αυτό και ξεπηδούν πολλοί αγώνες τρεξίματος. Αν γίνονται βέβαια σε ορεινές περιοχές θέλει λίγο μεγαλύτερη προσοχή. Βοηθά και η τοπική κοινωνία γιατί έχει γίνει πια δεδομένο. Έχουν αντιληφθεί ότι το οικονομικό αποτύπωμα είναι σημαντικό. Μπορεί ο διοργανωτής να βάζει πολλές φορές από την τσέπη του αλλά η τοπική οικονομία τονώνεται με τέτοια event, κακά τα ψέματα. Υπάρχει όμως και το κομμάτι της προβολής και της δημοσιότητας. Αν δεν γίνονταν αγώνες σε όλη την Ελλάδα ποιος θα ήξερε π.χ. τα Μεγάλα Λιβάδια στο δάσος του Πάικου αν δεν γινόταν το Αλιγκάρι Run;
Ποια στοιχεία κατά τη γνώμη σου και την εμπειρία σου συνθέτουν ένα πετυχημένο δρομικό event;
Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό το κομμάτι της προβολής, της δημοσιότητας και της επικοινωνίας του event. Αν, όπως λένε και χαρακτηριστικά οι Αμερικανοί, δεν το πει το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, δεν το γράψουν οι εφημερίδες και τα sites δεν υπάρχει ο αγώνας. Άρα σε αυτό το κομμάτι υστερεί η συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων γιατί δεν επενδύει. Δεν επενδύει σε καλούς φωτογράφους, δεν επενδύει σε βίντεο, δεν επενδύει στην παρουσίαση, κάποιος να πάρει το μικρόφωνο και να κάνει σωστά το σπικάζ του αγώνα, το οποίο είναι προστιθέμενη αξία και για τον ίδιο τον αγώνα αλλά και για τους χορηγούς και δίνει άλλη διάσταση. Όλα αυτά τα θεωρούν πολλοί πολυτέλειες και δεν επενδύουν. Αυτό είναι για μένα το νο1. Τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε. Για το αν θα υπάρχει ένα ωραίο pasta party πριν ή εάν θα έχει γλυκά ή τοπικά εδέσματα στον τερματισμό, εάν η διαδρομή είναι ελκυστική ή όχι βρίσκονται. Συνήθως στην επαρχία οι διαδρομές είναι ελκυστικές. Η Αττική δεν έχει αυτή την τύχη, αν εξαιρέσεις το κωπηλατοδρόμιο και τη Βουλιαγμένη ή κάποιες γειτονιές όπως η Φιλοθέη και το Ψυχικό, δεν έχει ελκυστικές διαδρομές γιατί ο αγώνας γίνεται μέσα στους δρόμους, με αυτοκίνητα, οπότε μειονεκτεί.
Εσύ γιατί τρέχεις;
Το τρέξιμο συνδέεται με τη ζωή μου γενικά. Από μικρό παιδί μου έλεγε η μητέρα μου ότι περπάτησα πολύ γρήγορα και ήθελα να τρέχω. Αυτή η αίσθηση του τρεξίματος με συνοδεύει ακόμη.
Μου αρέσει το τρέξιμο γιατί μπορώ να επικοινωνώ με κόσμο. Όταν τρέχω θέλω να έχω παρτενέρ για να συνομιλώ μαζί του. Αντί να πάω για καφέ ή μπύρα πάω για τρέξιμο. Έχω περάσει πολλές ώρες τρέχοντας και μιλώντας, είναι μια φοβερή ψυχοθεραπεία.
Όταν τρέχω μόνος το κάνω μόνον για αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου, να κάνω ενδοσκόπηση για να μπορέσω να ανακαλύψω πράγματα για μένα. Ο καλύτερος τρόπος είναι να βγω να τρέξω, να συγκεντρωθώ σε αυτό που κάνω. Με βοηθά να βρω απαντήσεις σε αυτό που σκέφτομαι, που νιώθω, που θέλω.
Που τρέχεις;
Αποφεύγω να τρέχω στους δρόμους. Στην Αθήνα τρέχω στον Εθνικό Κήπο και στο άλσος Συγγρού στα Ανάβρυτα ή στο ΟΑΚΑ τα βράδια του χειμώνα γιατί είναι φωτισμένο και υπάρχει μια αίσθηση ασφάλειας. Στη Θεσσαλονίκη στο Σειχ Σου. Επίσης τρέχω όταν με καλούν σε αγώνες πηγαίνω.
Υπάρχει κάτι που σε απογοητεύει στον αθλητισμό στην Ελλάδα;
Υπάρχουν πολλά πράγματα. Αν μιλάμε για τον επαγγελματικό αθλητισμό εκεί παίζονται άλλα συμφέροντα, χρειάζονται ισορροπίες, έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Θα ήθελα κάποια στιγμή η πολιτεία να ασχοληθεί σοβαρά με το κομμάτι που λέγεται «Σχολικός Αθλητισμός» και να βοηθήσει. Δυστυχώς δεν υπάρχει Σχολικός Αθλητισμός, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα γιατί έτσι συμβαίνει. Δεν υπήρχε ούτε πριν 40 χρόνια που ήμουν εγώ μαθητής αλλά δεν υπάρχει ούτε ακόμη και σήμερα. Αλλά δεν υπάρχει και αυτό που λέμε μαζικός αθλητισμός. Για παράδειγμα το Καυτατζόγλειο κλείνει στις 9.30 το βράδυ, χειμώνα καλοκαίρι, ενώ το καλοκαίρι δύει ο ήλιος στις 9! Ποιος θα πάει να τρέξει το μεσημέρι στην Ελλάδα καλοκαιριάτικα; Αν λοιπόν το Εθνικό Στάδιο δεν βοηθήσει να αναπτυχθεί ένα λαϊκό μαζικό κίνημα δρομέων και περιπατητών ποιος θα το κάνει; Μία εύκολη κίνηση είναι να κρατηθεί ανοιχτό το στάδιο μέχρι τις 12, να δοθεί η δυνατότητα να αθληθεί ο καθένας. Το ίδιο και στο Ποσειδώνιο. Δυστυχώς δεν υπάρχει κουλτούρα σε αυτό το κομμάτι και από πλευράς της Πολιτείας, είτε γιατί υπάρχει έλλειψη χρημάτων είτε γιατί υπάρχει έλλειψης απόφασης και οράματος.
Από την παρουσίαση του ημερολογίου, μεταξύ άλλων διακρίνονται (από αριστερά) Αλέξανδρος Παπανδρέου, Νίκος Καρανικόλας, Ντενίζ Δημάκη, Λευθέρης Πλακίδας, Δημήτρης Θεοδωρακάκος
Τι είναι αυτό που σε εμπνέει να συνεχίζεις;
Επειδή είμαι ακόμη αστικός αναβάτης θα χρησιμοποιήσω αυτό που λέω για το ποδήλατο: όταν κάνεις πετάλι προχωράς και κινείσαι, όταν σταματήσεις πέφτεις. Το ίδιο ισχύει συμβολικά και για το τρέξιμο. Γιατί το τρέξιμο σημαίνει πάω μπροστά, βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και τρέχω.
Το ημερολόγιο Τρέχοντας το 2020 μπορείτε να το προμηθευτείτε στο www.sportsbook.gr
Φωτο.: Πελαγία Καρανικόλα