Η Μάνια Μπικώφ, μητέρα 4 παιδιών, υπερπρωταθλήτρια στο τρίαθλο, ναυαγοσώστρια και ηρωΐδα, μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για τις θαλάσσιες διασώσεις, τον εθελοντισμό, τους αγώνες αλλά και τη δύναμη που διαθέτει ο καθένας μέσα μας.
Η βιοψία ήταν θετική. Έπρεπε να οδηγηθεί στο χειρουργείο για ολική υστερεκτομή. Όταν επέστεψε σπίτι, κοίταξε την τεράστια τομή στην κοιλιά της και αποφάσισε πώς ο καρκίνος δεν θα την έβαζε κάτω, δεν θα τη βύθιζε σε αυτολύπηση αλλά θα την έκανε ακόμη πιο δυνατή. Έτσι πήρε την απόφαση να συμμετάσχει στον αγώνα τριάθλου Ironman στην Ιταλία. Ο γιατρός της της το απαγόρευσε, ο προπονητής της ήταν διστακτικός. Η Μάνια Μπικώφ όμως ήταν αποφασισμένη. Από εκείνη την ημέρα, επικεντρώθηκε στο στόχο της ξεχνώντας τον πόνο και το χειρουργείο: είχε τον στόχο που χρειαζόταν!
Επτά μήνες αργότερα βρέθηκε στη γραμμή εκκίνησης και ολοκλήρωσε τα 3800 μ. κολύμβησης, τα 180 χλμ. ποδηλασίας και τα 42,200 μ. τρεξίματος. Και αυτό ήταν το 6ο IRONMAN που τερμάτισε 20η στην κατηγορία της, στα 48 της χρόνια. Ο στόχος της ήταν να τερματίσει αλλά και να περάσει το μήνυμα ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν όρια και εμπόδια όταν θέλεις πολύ να πετύχεις κάτι.
Η τριαθλήτρια και ναυαγοσώστρια, η οποία έσωσε και συνεχίζει να σώζει ζωές, έχει βραβευτεί για τις εθελοντικές διασώσεις, αυτή και η ομάδα της Lifeguard Hellas. Αλλά υπάρχει μεγαλύτερο βραβείο από το να «σώσεις» έναν άνθρωπο;
Η Μάνια τερμάτισε 20η στην κατηγορία της, στο Ironman στην Ιταλία.
Έχεις βρεθεί σε Λέσβο, Μάτι και Μάντρα; Ποια ήταν η εμπειρία σου;
Τα συναισθήματα είναι το ίδιο έντονα, παρόλο που έχει περάσει καιρός δεν έχουν εξαλειφθεί στον χρόνο. Στην πρώτη περίπτωση, στη Λέσβο, όπου σώζαμε ανθρώπους από το νερό, πήγαμε για μια εβδομάδα και καταλήξαμε να μείνουμε έξι μήνες και στη συνέχεια για άλλα δύο χρόνια! Ήταν τέτοια η ανάγκη! Η πραγματικότητα σε σχέση με τα ΜΜΕ ήταν διαφορετική: βάρκες με μωρά, νεογέννητα, άνθρωποι σαν εμάς ζητούσαν βοήθεια. Ήταν όλοι τρομοκρατημένοι, είχαν περάσει τα πάντα, ήταν εξαθλιωμένοι και εμείς γνωρίζαμε ότι η ταλαιπωρία τους δεν θα τελείωνε εδώ.
Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε τέτοιες εικόνες κάνεις delete τις θρησκευτικές, πολιτικές κλπ. ιδέες που έχεις και προσπαθείς να σώσεις κάποιον. Αυτό από μόνο του σου αλλάζει τη ζωή. Γιατί μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί σε όλους μας, να μπούμε σε μία βάρκα για να σωθούμε.
Πόσοι ναυαγοσώστες υπήρχαν;
Υπήρχαν 170 ναυαγοσώστες στο σύνολο των 2,5 ετών, μεταξύ αυτών ναυαγοσώστες από Αμερική, Αυστραλία, Ευρώπη, Νέα Ζηλανδία, Τουρκία, και οι περισσότεροι χωρίς καμία στήριξη και βοήθεια από το κράτος, με προσωπικά μας έξοδα.
Δεν σας βοήθησε κανείς;
Από το κράτος δεν υπήρξε καμία βοήθεια, ακόμη και τώρα. Ούτε από τοπικούς φορείς. Τον καιρό που βρισκόμασταν εκεί μας βοήθησαν άλλες οργανώσεις, γιατί ήμασταν οι μόνοι Έλληνες σε ετοιμότητα, η Ύπατη Αρμοστεία μας παρείχε μία τέντα και αργότερα ένα πλαστικό σπιτάκι του ΙΚΕΑ. Δεν δεχτήκαμε να φιλοξενηθούμε σε ξενοδοχεία. Όταν κάποια στιγμή μαθεύτηκε τί κάναμε τότε ήρθαν εταιρείες, π.χ. το Ίδρυμα Νιάρχος μας αντικατέστησε ένα όχημά μας, η Aegean κάλυψε τις μεταφορές μας, και προς τιμήν της γιατί το 2015 υπήρχε ρίσκο να ταυτιστεί η εταιρεία με το προσφυγικό, η DHL μας παρείχε 9.000 κουβέρτες αλουμινίου, και νομίζαμε ότι ήταν μεγάλος ο αριθμός αλλά ήδη την επόμενη μέρα είχαμε δώσει 2.500 κουβέρτες! Η εταιρεία LALIZAS (Life-Saving Equipment Manufacturer) μας προμήθευσε ειδικά ρούχα, η Wind μας πρόσφερε στολές κ.λπ. Πολλές από αυτές τις προσφορές ήταν και οι προσωπικές επαφές με εταιρίες που είχαμε και μας στήριξαν. Άλλες οργανώσεις μας πρόσφεραν φιλοξενία ενώ υπήρχαν και συνδρομές από τον οποιοδήποτε πολίτη μέσω paypal. Κυρίως η ιδιωτική πρωτοβουλία μας κράτησε.
“Το δυνατό μου σημείο στο τρίαθλο σαφώς και είναι η κολύμβηση αλλά δουλεύω πολύ το τρέξιμο και την ποδηλασία.”
Όλο αυτόν τον καιρό που λείπατε τι έγινε με τα παιδιά σας;
Οι ψυχολόγοι μας είχαν προετοιμάσει και μας απαγόρευσαν να μείνουμε παραπάνω από δύο εβδομάδες στη διάσωση, υπάρχει το burnout. Κάποια άτομα δεν άντεξαν. Τα παιδιά δυσκολεύτηκαν στην αρχή, μας ήθελαν, μας είχαν ανάγκη, συναισθηματικά τα επηρέασε και είναι κάτι που ακόμη δουλεύουμε. Ωστόσο κάποια στιγμή τα πήραμε μαζί μας στη Λέσβο, τα βάλαμε να βοηθήσουν, να καταλάβουν ότι πόσο σημαντικό είναι να βοηθάς κάποιον.
Είσαι η πρώτη Ελληνίδα HERO (Honouring Excellence for Rescue Operations) στον κόσμο. Θέλεις να μας πεις κάτι γι΄ αυτό;
Αυτό είναι ένας θεσμός από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Θαλάσσιας Διάσωσης – International Maritime Rescue Federation (IMRF). Δεν είχαμε ιδέα ότι υπήρχαν αυτά τα βραβεία. Έλαβα ένα email ότι ήμασταν στους προτεινόμενους και μήνες μετά, το 2016, μας ανακοίνωναν ότι είχαμε φτάσει στους 10 φιναλίστ. Η απονομή έγινε στην Πορτογαλία. Δεχτήκαμε πολλή αγάπη και θαυμασμό, σκέψου ότι όλες οι υπόλοιπες ομάδες ήταν ετών με μπάτζετ εκατομμυρίων, πολύ δυνατές και εμείς ήμασταν εκεί λόγω του φιλότιμού μας. Το 2ο βραβείο πήρα εγώ, το πρώτο πήρε ένας καπετάνιος. Ήταν συγκλονιστική στιγμή και παραμένει.
“Το καλύτερο βραβείο για μένα είναι να μπορώ να επηρεάσω θετικά τους άλλους με το παράδειγμά μου.”
Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν βραβεύσεις;
Ναι υπήρξαν, αρκετές, όπως στη βράβευση των κορυφαίων αθλητών και ομάδων όπου μου δόθηκε το Έπαθλο «Κοινωνικής Προσφοράς» από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) ή από το σύλλογο Ολυμπιονικών, ήταν σημαντικές βράβευσεις για παράδειγμα. Γενικά όμως η πρόθεσή μας δεν ήταν τα βραβεία αλλά το καλό με τα βραβεία είναι ότι μπορείς να περάσεις ένα μήνυμα προς τα έξω, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς. Αυτό είναι το δικό μας μεγαλύτερο βραβείο. Τα βραβεία τα καλωσορίζουμε, αλλά δεν είναι αυτός ο κόσμος μας. Αυτό που θέλουμε είναι να επηρεάσουμε κάποιους ανθρώπους με το παράδειγμά μας.
Πρόσφατα μοιράστηκες το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισες στη σελίδα σου στο facebook. Και τερμάτισες στο ironman στην Ιταλία.
Μετά τις εγκυμοσύνες και των τεσσάρων παιδιών μου, ήμουν πάντα τυπική με τις εξετάσεις αλλά είναι αλήθεια ότι τον υπέρηχο τον είχα παραμελήσει. Ο καρκίνος των ωοθηκών είναι ύπουλος και ασυμπτωματικός. Οπότε η πρόληψη είναι πολύ σημαντική. Θυμάμαι ότι ήμασταν σε ένα σεμινάριο, στο ΟΑΚΑ, και με έπιασε ένας οξύς πόνος, σαν κολικός. Δεν έδωσα σημασία αλλά αυτός έγινε ανυπόφορος. Έτσι όταν πήγα στο νοσοκομείο μου είπαν ότι ήταν μεγάλος όγκος αλλά σε αρχικό στάδιο. Χειρουργήθηκα αμέσως, αφαιρέθηκε μία ωοθήκη και, 20 μέρες μετά, η βιοψία ήταν θετική. Το αντιμετώπισα ψύχραιμα και θετικά. Ως πρέσβειρα της ομάδας Εριφύλης που συστάθηκε από γυναίκες ασθενείς γυναικολογικού καρκίνου και του Συλλόγου Καρκινοπαθών, Εθελοντών, Φίλων και Ιατρών Κ.Ε.Φ.Ι. έχω μιλήσει με πολλές γυναίκες που δεν μπορούν να βγουν από τη νόσο.
Το πρώτο πράγμα που ρώτησα τον γιατρό ήταν «πότε μπορούμε να το βγάλουμε, έχω αγώνες!». Δεν υπήρχαν «γιατί σε μένα» αλλά «πότε θα τελειώσει». Το μετά ήταν επώδυνο, το χειρουργείο ήταν μεγάλο κι όταν έχεις μάθει να κάνεις καθημερινές προπονήσεις, όλα αυτά ψυχολογικά έχουν μεγάλο αντίκτυπο. Έτσι ήθελα να βάλω έναν στόχο για να μην σκέφτομαι τον πόνο και να μη με πάρει από κάτω.
Αυτό ήταν το 6ο μου Ironman.
Ο γιατρός είπε ότι είναι πολύ νωρίς, ο προπονητής μου ήταν συγκρατημένος αλλά και με τρεις μήνες προπόνησης το έβγαλα, τερμάτισα ενώ η μέρα του αγώνα συνέπεσε με την Παγκόσμια Ημέρα Γυναικολογικού Καρκίνου!
“Όλα μπορούμε να τα προλάβουμε αρκεί να έχουμε στόχο.”
Είσαι μαμά τεσσάρων παιδιών, πώς τα προλαβαίνεις;
Ο αθλητισμός για μένα είναι τρόπος ζωής, τα παιδιά μας το θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό ότι η μαμά έχει προπόνηση και το μεγαλύτερο μου στήριγμα είναι ο σύζυγός μου, ο Σπύρος, ο οποίος είναι πάντα δίπλα μου. Πιστεύω ότι όλα μπορείς να τα κάνεις αρκεί να ιεραρχήσεις τις προτεραιότητές σου. Δεν υπάρχει το «δεν προλαβαίνω». Με ενοχλεί η απραξία, ο ωχδελφισμός, και αυτό το μόνο κρίνω, γκρινιάζω και βυθίζομαι σε αυτολύπηση. Μπορείς να μοιράσεις τον χρόνο σου σε σένα, την οικογένειά σου και τους άλλους και να νιώσεις καλά, σημαντικός, ότι προσφέρεις. Αρκεί να σηκωθείς από τον καναπέ και να αντιδράσεις σε ό,τι και όσα συμβαίνουν γύρω μας. Οφείλουμε να αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον μας.
Ποιο είναι το επόμενό σου σχέδιο;
Να είμαι δυνατή και όπως γράφει το μπλουζάκι μου #iamfasterthancancer.
Στόχος μου για το 2020 είναι να βρω χρηματοδότηση
για να τρέξω 5 αγώνες ironman σε 5 ηπείρους για να διαδώσω το μήνυμα ότι η πρόληψη του γυναικολογικού καρκίνου σώζει ζωές.
Ποια είναι η Μάνια Μπικώφ
Είναι πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ, προπονήτρια υδατοσφαίρισης, τριάθλου και κολύμβησης, Διεθνής εκπαιδεύτρια ναυαγοσωστικής από την παγκόσμια Ομοσπονδία, ιδιοκτήτρια της Σχολής Ναυαγοσωστικής «Lifeguard Hellas Training Center», συνιδρύτρια της βραβευμένης εθελοντικής ομάδας «SAVELIFE» της «Lifeguard Hellas SAR Volunteer Team».
Γεννήθηκε στα Χανιά το 1971 και ως πολίστρια του ΝΟ Χανίων πήρε μεταγραφή στην ομάδα της ΝΟ Βουλιαγμένης, με τον οποίο κατέκτησε τρία Πανελλήνια Πρωταθλήματα και είχε Ευρωπαϊκές διακρίσεις.
Διεθνής με την Εθνική γυναικών για αρκετά χρόνια, συνέχισε την αγωνιστική της δράση, επιστρέφοντας στον ΝΟ Χανίων και αργότερα παίρνοντας μεταγραφή στις ομάδες του ΠΑΟΚ και του Εθνικού Πειραιά αντίστοιχα, πριν κρεμάσει το σκουφάκι της στον Ολυμπιακό.
Ενεργή αθλήτρια τριάθλου, κατέχει στο ιστορικό της 6 τερματισμούς «ironman» και 8 «half ironman», ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Χαβάης το 2018. Παντρεμένη με τον Χανιώτη Σπύρο Μητριτσάκη, πτυχιούχο ΤΕΦΑΑ και εκπαιδευτή ναυαγοσωστικής και Α' Βοηθειών, με τον οποίο απέκτησε τους Νηρέα, Ελέσσα, Θαλασσινή και Ίριδα.