Το βιογραφικό του σε συμμετοχές αγώνων και διακρίσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό, είναι πολύ μεγάλο. Ανέβηκε τα 5.164 σκαλιά στο Σινικό Τείχος τρέχοντας και κατακτώντας την πρώτη θέση, έχει διανύσει απίστευτα χιλιόμετρα σε μεγάλα υψόμετρα, με βροχή, με χιόνι, με λάσπη, πάνω σε επικίνδυνα μονοπάτια. Από τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας στον μαραθώνιο του Ολύμπου και στις Άλπεις ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος σπάει τα κοντέρ.
Είναι μέλος της επιστημονικής επιτροπής της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών όσον αφορά τη διατροφή και το προπονητικό πρόγραμμα των υποψηφίων στο σχολείο Υποβρυχίων Καταστροφών (και ο ίδιος είναι απόφοιτος του εν λόγω σχολείου) ενώ έχει συμμετέχει και οργανώνει σεμινάρια και σχολεία ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργάζεται με το τμήμα Έρευνας και Ανάπτυξης (R&D) της Salomon με σκοπό τη βελτίωση της κατασκευής των αθλητικών προϊόντων της εταιρίας και στο πως επιδρούν στην απόδοση των elite αθλητών. Τέλος, είναι πιστοποιημένος Sports Nutrition Specialist από τον ISSN – International Society of Sports Nutrition.
O Δημήτρης Θεοδωρακάκος είναι αθλητής παντός… τερέν, με εξαιρετικές επιδόσεις στο trail running. Αποκαλύπτει στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και στο wefit.gr όλα εκείνα που χρειάζεται να ξέρεις για το ορεινό τρέξιμο.
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
Στο φαράγγι του Ενιππέα το 2017
Διάβασε ακόμη: Συνέντευξη με τον all terrain runner Δημήτρη Θεοδωρακάκο
Ασχολήθηκες στο παρελθόν με την κωπηλασία και με καλές επιδόσεις. Γιατί το βουνό είναι καλύτερο από το νερό;
Δεν πιστεύω ότι το νερό είναι καλύτερο από το βουνό, εξάλλου είμαι βατραχάνθρωπος εδώ και 20 χρόνια. Η κωπηλασία δεν είναι μία φυσική κίνηση αλλά μία κίνηση η οποία έχει προσαρμοστεί να κινήσει ένα σκάφος, κάτι μηχανικό, πάνω στο νερό. Δεν είναι ελεύθερη κίνηση, όπως το τρέξιμο, και απαιτείται αρκετή εξοικίωση με τη συγκεκριμένη τεχνική. Στην κωπηλασία επίσης ο προπονητής ουσιαστικά πρέπει να είναι παρών κατά τν διάρκεια της προπόνησης. Στο τρέξιμο στο βουνό, μπορείς και χωρίς προπονητή την ώρα της προπόνησης. Το τρέξιμο είναι μία κίνηση, απόλυτα φυσική ενώ η κωπηλασία είναι κάτι που μαθαίνεται βάση του ‘’εξοπλισμού’’ (κουπιά/σκάφος/ισορροπία). Από το 2005 που άφησα την κωπηλασία δεν έχω ξανακουμπήσει κουπί. Δεν μου έχει ‘’λείψει’’ καθόλου. Για να μην παρεξηγηθούν τα λόγια μου, η κωπηλασία είναι ένα ολοκληρωμένο άθλημα, όσον αφορά το σύνολο της γύμνασης του αθλητή και ιδιαίτερα απαιτητικό.
Δεν ταίριαζε με την ιδιοσυγκρασία σου;
Ίσως.
Tι είναι αυτό που απολαμβάνεις περισσότερο στο ορεινό τρέξιμο;
Η απόλυτη αλληλεπίδραση με το τερέν. Συνεχώς αλλάζεις παραστάσεις, η αίσθηση να φτάνεις σε μία κορυφή είναι μοναδική, ο χρόνος περνάει όμορφα, ενώ είναι υπεραποδοτικό. Το τρέξιμο στο δρόμο είναι υπερανταγωνιστικό, καθώς είναι απλό, ασχολείται πάρα πολύς κόσμος και η προπονητική του έχει εξελιχθεί αρκετά κ.λπ. Στο ορεινό τρέξιμο υπάρχουν κάποιες βασικές διαφοροποιήσεις, μιας και πλέον παίζει σημαντικό ρόλο η αντίληψη αίσθησης και αντίδρασης σε σχέση με το τερέν και των εναλλαγών της έντασης, καθώς και το κομμάτι της δύναμης. Προσωπικά το νιώθω πιο ολοκληρωμένο σαν άθληση από το τρέξιμο στο δρόμο.
Στον αγώνα Zagori Mountain Running το 2016
Τι χρειάζεται να γνωρίζει κανείς για το trail Running;
Για αρχή λοιπόν χρειάζεται προσαρμογή σε ‘’άναρχα’’ εδάφη, εκτός δρόμου, ώστε όποιος θέλει να ασχοληθεί με το ορεινό τρέξιμο, να μπει σταδιακά.
Στις πρώτες προπονήσεις προτείνονται διαδρομές με πιο ήπιες κλίσεις και όταν αρχίσει να είναι πιο οικείο αυτό, ‘’προχωράμε’’ σε διαδρομές με επιθετικές εναλλαγές.
Στην αρχή εφαρμόζουμε τα παραπάνω σε λόφους κοντά στην κατοικία μας και έπειτα δοκιμάζουμε σε βουνό. Η βελτίωση και η εμπειρία έρχεται από τον χρόνο που θα ‘’ξοδέψουμε’’, δηλαδή την τριβή στις εν λόγω διαδρομές.
Ανάλογη είναι και η ποιότητα του τερέν που θα συναντήσουμε. Στα χαμηλότερα ενδεχομένως να είναι ευκολότερη και χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές δυσκολίες, ενώ στα ψηλότερα και πιο ‘’απόκρημνα’’, οι απαιτήσεις εξοικείωσης αυξάνονται…
Στην ανηφόρα, το ζητούμενο ώστε να είμαστε πιο αποδοτικοί, είναι η σταθεροποίηση μιας έντασης, την οποία μπορούμε να διατηρήσουμε ελεγχόμενα για αρκετή ώρα, π.χ.: από 5’ έως και ακόμα πάνω από 60… Προφανώς υπάρχει ‘’πίεση’’, αλλά το πιο σημαντικό είναι η διαχείριση των αποθεμάτων ενέργειας.
Στην ανηφόρα η ένταση είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ταχύτητα.
Κατά διαστήματα, σε σημεία με έντονη κλίση, όπου το τρέξιμο είναι αδύνατον, αναγκαστικά περπατάμε και μπορούμε να ‘’βοηθήσουμε‘’ με τα χέρια, δίνοντας ώθηση στα γόνατα σε κάθε βήμα.
Στην κατηφόρα η ταχύτητα είναι υψηλότερη, οι εναλλαγές έρχονται γρήγορα, οπότε πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για να αντιδράσεις. Μια βασική οδηγία για την προστασία του μυοσκελετικού και την καλύτερη πρόσφυση, είναι να προσπαθήσουμε να έχουμε την πρώτη επαφή σε κάθε βηματισμό με το μπροστινό μέρος του ποδιού, οπότε αυτό θα είναι ελαφρώς λυγισμένο και επομένως οι κραδασμοί θα απορροφηθούν μυϊκά.
Επίσης θα μας δώσει κάποιο χρόνο αντίδρασης σε περίπτωση ‘’γλυστρίματος’’ μιας και θα έχουμε το υπόλοιπο πέλμα για τη διατήρηση της πρόσφυσης.
Εάν πατάς με τη φτέρνα το πόδι είναι τεντωμένο και όλο τον κραδασμό τον παίρνουμε στη μέση, τα γόνατα, στην ποδοκνημική και όπου αλλού είμαστε πιο ευαλώτοι.
Η διατροφή για το τρέξιμο στο βουνό διαφοροποειται από το τρέξιμο στο δρόμο. Η ένταση και ο κραδασμός συνεχώς μεταβάλλονται, οπότε χρειάζεσαι πιο στερεή τροφή, εκτός από τα gel και τα αθλητικά ποτά, τα οποία είναι ιδανικά για την παραπάνω χρήση αλλά δεν μπορούν να υποστηρίξουν προσπάθειες μεγάλης διάρκειας, πχ. 5 ωρών και πάνω.
Στο βουνό ο καιρός αλλάζει επιθετικά από 1.000 μ. υψόμετρο και πάνω. Πχ. σε μία τρίωρη προπόνηση μπορεί να αντιμετωπίσεις διάφορες καιρικές συνθήκες, κυρίως το καλοκαίρι. Οπότε ένα αντιανεμικό ή και αδιάβροχο είναι απαραίτητο. Επίσης προτείνεται να έχουμε μαζί μας νερό πχ. 500ml και κινητό τηλέφωνο για περίπτωση ανάγκης. Για την κάλυψη της παραπάνω ανάγκης υπάρχουν ειδικά σακίδια, πολύ μικρού βάρους 70 – 80 γρ., με πολύ καλή διαπνοή.
Η πιο φιλική εποχή για το τρέξιμο στο βουνό πιστεύω ότι είναι το δεύτερο μισό της Άνοιξης. Το τρέξιμο είναι για όλους τους μήνες, ανάλογα βέβαια και το βουνό, το υψόμετρο, τις θερμοκρασίες κ.λπ.
Πες μας για λίγα λόγια για τον αγώνα Ursa Trail που έγινε στο Μέτσοβο.
Πριν λίγες μέρες έτρεξα στο Μέτσοβο, έναν αγώνα τον οποίο εμπνεύστηκε και υλοποίησε ο Νίκος Καλοφύρης, όπου πλέον έχει τη βοήθεια όλης της κοινότητας της περιοχής. Πρόκειται για έναν αγώνα αναφοράς πλέον. Έχει υποδειγματική σχεδίαση και σήμανση. Η διαδρομή είναι απαιτητική, και χρειάζεται ‘’μελέτη’’ ώστε να διαχειριστείς τις δυνάμεις σου, σωστά έως το τέλος.
Φέτος τερμάτισα περίπου 3 λεπτά γρηγορότερα από την προηγούμενή μου επίδοση, κάνοντας νέο ατομικό ρεκόρ και ρεκόρ διαδρομής (Σ.Σ.: 3:43΄:54’’ συνέτριψε το προηγούμενο ρεκόρ διαδρομής που είχε κάνει ο ίδιος το 2015, 3:46΄:35΄΄, φτάνοντας στις τρεις νίκες).
Στον αγώνα Transvulcania το 2017
Για τον αγώνα Olympus Marathon που θα γίνει στις 23 Ιουνίου;
Ο Olympus Marathon είναι ένας ιδιαίτερος και αρκετά παλιός, σχετικά, αγώνας ορεινού τρεξίματος, ο οποίος όπως μαρτυρά το όνομά του, γίνεται σε ένα από τα διασημότερα (αν όχι το διασημότερο) βουνά του κόσμου, τον Όλυμπο.
Με το πέρασμα των χρόνων, έχει δημιουργήσει ένα ‘’σημείο αναφοράς επιδόσεων’’, είναι το index των αθλητών του χώρου.
Ξεκινάει από το Δίον, δίπλα στη θάλασσα (0 υψόμετρο), πάει στην κορυφή και καταλήγει στο Λιτόχωρο διασχίζοντας το φαράγγι του Ενιππέα. Όπως καταλαβαίνεις θέλει ιδιαίτερη διαχείριση, ενώ αποτελεί μέγιστη πρόκληση για τους αθλητές.
Η ανάβαση, είναι σχεδόν αδιάλειπτη και απίστευτα κοπιαστική από την εκκίνηση του αγώνα μέχρι το ψηλότερο σημείο της διαδρομής. Καλύπτει σε 16 χιλιόμετρα περίπου 2.500 μέτρα ανάβασης, δεδομένου ότι τα πρώτα 6χλμ και μέχρι να μπούμε στο μονοπάτι, κινούμαστε στην άσφαλτο, με συνολική ανάβαση μόλις 300 μ.
Η διαδρομή του αγώνα διασχίζει όλη την ανατολική πλευρά του βουνού και η θέα που έχουν οι αθλητές καθώς αγωνίζονται κόβει την ανάσα, στα ψηλότερα σημεία της. Παραδοσιακά φιλοξενεί τους καλύτερους αθλητές της χώρας μας καθώς και κορυφαίους ξένους αθλητές.
Για τον αγώνα Zagori Mountain Running που θα γίνει στις 20 – 22 Ιουλίου;
Ο αγώνας γίνεται στα τέλη Ιουλίου και είναι ο αγαπημένος μου αγώνας. Προσπαθώ να ‘’ξεκλέβω’’ χρόνο και να κάνω πολλές προπονήσεις εκεί.
Έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους που λατρεύουν το Ζαγόρι και την Τύμφη. Όπως στην περίπτωση του Μετσόβου, αντίστοιχα εδώ έχουμε τον Βασίλη Τζουμάκα, εμπνευστή και δημιουργό.
Από το 2011 έδωσε ζωή σε πολλά μονοπάτια τα οποία είτε δεν υπήρχαν, είτε είχαν ‘’χαθεί’’ με την παροδο των χρόνων, δίνοντας μοναδική ευκαιρία στους επισκέπτες και τουρίστες της περιοχής, να εξερευνήσουν τον τόπο πίσω από το βουνό (Η λέξη Ζαγόρι προέρχεται από την σλαβική πρόθεση Za που σημαίνει «πίσω» και το ουσιαστικό gora που σημαίνει «βουνό»).
Η αγωνιστική ποικιλία που προσφέρει η διοργάνωση – με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας, οι εναλλαγές στο τερέν, η ποιότητα ανταποδοτικότητας προς του αθλητές, το Ζαγορίσιο φαγητό είναι μερικά από αυτά που τον κάνουν τόσο δημοφιλή.
Ο Όλυμπος είναι εύκολα προσβάσιμος επειδή δέχεται πολλούς επισκέπτες καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, όμως στο Ζαγόρι έπρεπε να γίνουν όλα από την αρχή. Είναι απίστευτα όμορφος αγώνας, σε ‘’παρθένα’’ μέρη και επιβλητικά ψηλά βουνά. Ανυπομονώ να ξανατρέξω και να δοκιμάσω τον εαυτό μου…
Ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος στο Γύθειο, όπου εκεί κάνει ένα μεγάλο μέρος της προπόνησής του.
Ακολούθησε τον Δημήτρη:
Στη σελίδα του στο Facebook