Μπορεί κάποιος να τρέξει σ΄ έναν διάδρομο γυμναστικής 100 χιλιόμετρα; Ο υπέρ-ορεινός δρομέας Σπύρος Λογοθέτης μπορεί! Θα το κάνει την ημέρα της γιορτής του, στις 12 Δεκεμβρίου, με σκοπό να ενισχύσει οικονομικά το σωματείο «Αρκτούρος» για την προστασία της άγριας ζωής. Στήριξέ τον και εσύ εδώ!
O Σπύρος Λογοθέτης πριν μερικά χρόνια ήταν απλά ένα δραστήριο άτομο όπου γυμναζόταν και έτρεχε 10–15 χιλιόμετρα την εβδομάδα για να διατηρήσει την καλή φυσική του κατάσταση. Σε λιγότερο από δύο χρόνια όπου ασχολείται συστηματικά και εντατικά με το τρέξιμο έχει απίστευτες διακρίσεις, έχει φτάσει στα άκρα, ξεπερνώντας τα όριά του, διένυσε πολλά χιλιόμετρα σε αγώνες με υψηλές θερμοκρασίες, ανάγλυφους αμμόλοφους, βραχώδη μονοπάτια και απειλητικά υψόμετρα.
Τις τελευταίες δεκαπέντε εβδομάδες ο Σπύρος Λογοθέτης ετοιμάζεται με στρατιωτική πειθαρχία για μία ακόμη «ακραία» δράση: να τρέξει πάνω στον διάδρομο 100 χιλιόμετρα, σε live streaming από τη σελίδα του στο Facebook για καλό σκοπό. Έχοντας σπουδάσει στο πανεπιστήμιο του Essex Sports and Exercise Science και έχοντας κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην αθλητική διατροφή κατέληξε σε ένα πρόγραμμα προπόνησης και διατροφής για την προετοιμασία του, το οποίο μοιράστηκε μαζί μας.
Ο ultra δρομέας ορεινού τρεξίματος, εργοφυσιολόγος και αθλητικός διατροφολόγος μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και το wefit.gr για τον φιλανθρωπικό του σκοπό, την προετοιμασία του και τα επόμενα σχέδιά του.
Σπύρο περίπου 1,5 χρόνο πριν ήσουν στην Αγγλία και εργαζόσουν στην ποδοσφαιρική ομάδα της Everton αλλά αποφάσισες να αφήσεις τα «σίγουρα» και να μετακομίσεις στο Αγκίστρι. Γιατί;
Πράγματι στην Αγγλία ήμουν στα σίγουρα, κυρίως στον επαγγελματικό τομέα. Το να εργάζεσαι σε ομάδα Α΄Εθνικής στο πρωτάθλημα αυτής της χώρας, που είναι από τα καλύτερα στον κόσμο, είναι ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα και όνειρο ζωής για κάθε επαγγελματία του χώρου. Για εμένα η κίνηση του να επιστρέψω στον τόπο καταγωγής μου ήταν κάτι που σκεφτόμουν πολύ καιρό και με προβλημάτιζε όλο και περισσότερο όσο τα χρόνια περνούσαν. Αλλιώς σκεφτόμουν στα 17, όπου μετακόμισα για πρώτη φορά στην Αγγλία, και αλλιώς μετά από 7 χρόνια στη χώρα. Στα 25 μου ήμουν πιο ώριμος, με πιο σταθερά «θέλω» και σιγουριά για τον εαυτό μου, οι ανάγκες μου ήταν διαφορετικές. Ο τρόπος ζωής μου και ο τρόπος σκέψης μου δεν συμβάδιζαν πλέον με αυτά των Άγγλων και του τρόπου ζωής τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν λάθος ο τρόπος ζωής τους, οι ασχολίες τους κ.λπ. Πολύ απλά ένιωθα πώς ό,τι ήταν να πάρω από αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου το είχα πάρει. Ήταν ένας κύκλος που είχε κλείσει για εμένα.
Η επιστροφή στον τόπο που μεγάλωσα – και με έκανε αυτό που είμαι τώρα – ήταν μονόδρομος, καθώς γνώριζα ότι εκεί θα έβρισκα και τη λύση για το τι θα ακολουθούσα στο μέλλον. Ήταν μια επιλογή που δεν με άγχωσε καθόλου, δεν ένιωσα ότι έκανα κάποιο πισωγύρισμα στη ζωή μου. Αντιθέτως ένιωθα μεγάλη άνεση και ελευθερία, όπως και προσωπική εξέλιξη.
Ποια είναι η βασική σου ασχολία τώρα;
Από τον Σεπτέμβριο του 2019 (μετά από 14 μήνες απλής και ήρεμης ζωής στο Αγκίστρι) μετακόμισα στην Αθήνα, όπου και εργάζομαι ως εργοφυσιολόγος και αθλητικός διατροφολόγος. Τα δύο αντικείμενα σπουδών μου που έκανα στην Αγγλία.
Πώς ξεκίνησες να τρέχεις; Τι σημαίνει για σένα τρέξιμο;
Το τρέξιμο το ξεκίνησα σε μία περίοδο όπου είχα έρθει αντιμέτωπος με πολλά προβλήματα και δυσκολίες. Έβαλα τα αθλητικά μου για να φύγω μακριά από τα προβλήματα και να βρω λύσεις. Έτσι και έγινε. Επομένως για εμένα το τρέξιμο σημαίνει ελευθερία.
Τι σε «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Ο νέος τρόπος ζωής, οι νέες συνήθειες του κόσμου και η τρομερή εξέλιξη της τεχνολογίας είναι σκέψεις που με τρομάζουν. Η διέξοδος για να ξεφύγω από αυτές τις σκέψεις, έστω και προσωρινά, είναι να το ΡΙΧΝΩ στο τρέξιμο.
Ποια είναι η ωραιότερη τοποθεσία που έτρεξες ποτέ; Σε ποια θα ήθελες πολύ να τρέξεις;
Η ωραιότερη τοποθεσία που έτρεξα ποτέ είναι η Δυτική Σαχάρα του Μαρόκου, και αυτό γιατί είναι ένα τοπίο αγνό. Είναι ένα τοπίο που δεν το έχει λεηλατήσει ο άνθρωπος (ΑΚΟΜΑ). Αυτό με έκανε να προσέξω και να φροντίσω αυτό το μέρος, να το εκτιμήσω και να το σεβαστώ σαν να ήμουν στο σπίτι μου. Ένα από τα μέρη που θα ήθελα πολύ να τρέξω είναι η ζούγκλα του Αμαζονίου. Αυτό γιατί θέλω να δω από κοντά την άγρια παρθένα φύση, να νιώσω αφιλόξενος σε ένα τοπίο και να νιώσω και τους κινδύνους του τόπου. Επίσης, ένας ακόμη λόγος που θέλω να τρέξω στη ζούγκλα του Αμαζονίου είναι για να δω με τα μάτια μου την καταστροφή που του έχουμε προκαλέσει.
Στις 12 Δεκεμβρίου θα τρέξεις στον διάδρομο 100 χλμ., πέφτει και με την ημερομηνία της γιορτής σου! Είναι «δώρο» στον εαυτό σου; Σε πόση ώρα πιστεύεις ότι θα βγάλεις τα χιλιόμετρα αυτά;
Πολύ σωστά, ναι. Επέλεξα επίτηδες να τρέξω εκείνη την ημέρα τα 100 χιλιόμετρα και να υποστώ αυτό που σε πολλούς φαίνεται «βασανιστικό», για τον απλούστερο λόγο ότι
θα νιώσω πραγματική ζωντάνια για κάποιες ώρες σε έναν κόσμο που απλά υπάρχουμε. Αν δεν είναι αυτό το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του τότε πιο είναι;
Μιας και ο στόχος δεν είναι κάποιο ρεκόρ χρόνου ή κάποιο άλλο πανελλήνιο ρεκόρ αλλά η οικονομική ενίσχυση του Αρκτούρου, θα αποβάλω κάθε ανταγωνιστικό στοιχείο από μέσα μου και θα φροντίσω να το κάνω σε έναν άνετο και απολαυστικό χρόνο, περίπου στις 10 ώρες.
Δεν φοβάσαι μήπως καταπονήσεις το σώμα σου άσκοπα;
Το σώμα μου σίγουρα θα καταπονηθεί. Τα 100 χιλιόμετρα δεν είναι καθόλου λίγα. Έχω κάνει όμως ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είμαι κατάλληλα προετοιμασμένος. Το σημαντικότερο είναι ότι έχω ισχυρό κίνητρο και έναν ιερό σκοπό, που έχει τη δύναμη να βάλει την καταπόνηση σε δεύτερη μοίρα.
Τι είδους προετοιμασία έχεις κάνει γι’ αυτή τη δράση;
Η προετοιμασία μου είχε διάρκεια συνολικά 15 εβδομάδες. Πιο συγκεκριμένα:
Προσαρμογή: Οι πρώτες εβδομάδες ήταν εβδομάδες προσαρμογής. Ξεκίνησα, λοιπόν, χτίζοντας μια σωστή αερόβια βάση τρέχοντας πέντε φορές (περίπου 70χλμ – 6 ώρες) την εβδομάδα και κάνοντας γυμναστήριο τρεις φορές την εβδομάδα (5 ώρες) ώστε να δυναμώσουν οι μύες και να ανταπεξέλθουν στην προπόνηση των επόμενων εβδομάδων, η οποία ήταν σκληρή και έντονη.
Αυτή η βάση με βοήθησε επίσης στο να αποφύγω τυχόν τραυματισμούς και να βελτιώσω δείκτες της ψυχολογίας μου, όπως την αυτοπεποίθησή μου.
Διαλειμματική, Τέμπο, Long Run: Όσο περνούσαν οι εβδομάδες και πλησίαζε ο καιρός τα χιλιόμετρα έπιασαν τριψήφιο αριθμό (100χλμ/εβδομάδα – 8.5 – 9 ώρες) εντάσσοντας τρεις ποιοτικές προπονήσεις την εβδομάδα (διαλειμματική – Τέμπο – Long Run) και το γυμναστήριο μειώθηκε στις δύο προπονήσεις την εβδομάδα (2.5 – 3 ώρες).
Φορμάρισμα: Τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες (περίοδος φορμαρίσματος) έτρεχα 150χλμ την εβδομάδα, με τα μεγαλύτερα τρεξίματα μου να φτάνουν τα 37χλμ σε μία προπόνηση και με δύο φορές την εβδομάδα γυμναστήριο, συνολικά περίπου στις 18 – 20 ώρες την εβδομάδα.
Στον διάδρομο: Πολλές προπονήσεις, και κυρίως τις τελευταίες 8 εβδομάδες, έγιναν πάνω στον διάδρομο όπου θα πραγματοποιηθεί το εγχείρημα. Αγαπημένη προπόνηση ήταν τα Κυριακάτικα Long Run, πάντα σε στάδιο, η οποία ήταν κάτι σαν προπόνηση προσομοίωσης λόγω της μόνιμης επαναλαμβανόμενης κίνησης.
Αποκατάστση: Αυτές τις 15 εβδομάδες πολύ μεγάλη σημασία είχε και η αποκατάσταση, τη οποία την χωρίζω σε τρία μέρη: Διατροφή, Ύπνος, Μασάζ. Τα βράδια φρόντιζα πάντα να κοιμάμαι νωρίς, σίγουρα πριν τις 11:30, ώστε να κοιμάμαι 5 κύκλους από μιάμιση ώρα, χρόνος που χρειάζεται για τη σωστή απελευθέρωση και λήψη της αυξητικής ορμόνης.
Επίσης, ένα με δύο μασάζ την εβδομάδα με βοήθησαν στο να επανέρχονται οι μύες μου στη φυσιολογική τους μορφή και να είναι έτοιμοι για το εβδομαδιαίο φορτίο της προπόνησης.
Διατροφή: Ως χορτοφάγος έπρεπε να φροντίζω να λαμβάνω όλα τα απαραίτητα θρεπτικά και μακροθρεπτικά συστατικά και να διατηρούμε ενυδατωμένος 100%. Ξεκίνησα λοιπόν στα 74 κιλά και στο τέλος έφτασα στα 68.800, με τη λογική ότι όσο πιο ελαφρύς τόσο λιγότερη θα είναι και η καταπόνηση. Αυτό το κατάφερα τρώγοντας πολλές ωμές τροφές εποχής (το 80% των γευμάτων ήταν ωμά), τα οποία ήταν όλα βιολογικά, πλούσια σε φυτικές ίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία, καθόλου αλκοόλ, καθόλου φαγητά από έξω και καθόλου επεξεργασμένες τροφές.Επίσης, έδωσα πολύ μεγάλη έμφαση στα μπαχαρικά καθώς βοηθούν πολύ στην αποκατάσταση των μυών.
Αυτή είναι η λίστα προϊόντων που δεν έλειπε ποτέ από το καθημερινό μου διαιτολόγιο: Νιφάδες δημητριακών, όσπρια, λαχανικά, φρούτα, μηλόξυδο, διατροφική μαγιά, ρίγανι, κουρκουμάς, κύμινο, σκόνη σκόρδου, σκόνη τζίντζερ, πιπέρι καγιέν, λάδι από μαύρο κύμινο, κολοκυθόσπορος, μαύρο σουσάμι, ολόκληρο λιναρόσπορο και σπόρους κάνναβης.
Τι σε παρακίνησε να το κάνεις για τον Αρκτούρο;
Αυτό που με παρακίνησε ήταν μια δημοσίευση του Αρκτούρου στο Facebook όπου ζητούσε οικονομική βοήθεια, καθώς το κέντρο είχε κλείσει λόγω COVID – 19. Ήταν κάτι που μου ήρθε στιγμιαία στο μυαλό, δεν το σκέφτηκα πολύ. Ήταν τόσο αυθόρμητο που είπα μέσα μου «Κάτι πρέπει να κάνω». Θα τους στηρίξω κάνοντας αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα, να τρέχω.
Όταν έτρεξες στον Marathon des Sables έτρεξες και για το ίδρυμα Hope for children. Εκτός από το αγωνιστικό έχεις πάντα και φιλανθρωπικό στόχο;
Από παιδί μου άρεσε να βοηθώ, να προσφέρω, να μοιράζομαι πράγματα και να κάνω εθελοντισμό. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής μου και κοιτάω καθημερινά να βοηθώ εκεί που χρειάζεται και όσο μπορώ. Οπότε ναι, πάντα έχω φιλανθρωπικό στόχο.
Η ικανοποίηση που παίρνεις κάνοντας τέτοιου είδους πράξεις δεν συγκρίνεται με καμία διάκριση, κανένα έπαθλο, κανένα μετάλλιο.
Ταυτόχρονα σε κάνει να μειώνεις τον εγωισμό σου και να σου υπενθυμίζει ότι πάντα πρέπει να εκτιμάς αυτά που έχεις και να σέβεσαι αυτόν που δεν τα έχει.
Έχεις τρέξει σε υπερμαραθώνιους αγώνες, έχεις ανεβαίνει στον Όλυμπο και έχεις τρέξει στην έρημο της Σαχάρας. Τι είναι αυτό που σε βοηθά κάθε φορά να τερματίσεις;
Πάντα σε κάποιον αγώνα έχω έναν στόχο άρα αυτομάτως έχω και ένα δυνατό κίνητρο. Αυτός ο στόχος, είτε είναι αγωνιστικός είτε είναι φιλανθρωπικός, είναι πάντα τόσο μεγάλος και έχει τόσο σημασία για εμένα, με αποτέλεσμα πάντα να με φέρνει στην γραμμή του τερματισμού νικητή.
Στοχεύεις πάντα στη νίκη και τις επιδόσεις ή στον τερματισμό;
Πάντα στοχεύω στην προσωπική νίκη, η οποία είναι το να γίνομαι καλύτερος από αυτόν που ήμουν εχθές. Δεν με πειράζει να μην κερδίσω έναν αγώνα αλλά με πειράζει το να μην έχω πιάσει τον προσωπικό μου στόχο.
Τι σκέφτεσαι όταν διανύεις μεγάλες αποστάσεις;
Είναι τρελό το τι μπορεί να σκέφτεται κάποιος όταν τρέχει μεγάλες αποστάσεις. Εγώ πάντα προσπαθώ να ελέγχω τις σκέψεις μου και απλά να απολαμβάνω τη στιγμή και το τοπίο όπου βρίσκομαι.
Πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία σε έναν αθλητή να καταφέρει να φτάσει τον στόχο του;
Πολύ απλά η ψυχολογία είναι το Α και το Ω. Είναι η αρχή και το τέλος.
Γενικά πώς προετοιμάζεσαι για τις ακραίες συνθήκες στις οποίες αγωνίζεσαι;
Το καλό με εμένα είναι ότι είμαι πολύ συνειδητοποιημένος. Δεν κάνω απερισκεψίες. Σε κάθε extreme αγώνα όπου λαμβάνω μέρος το σκέφτομαι πολύ καλά. Βεβαιώνομαι ότι γνωρίζω καλά τους κινδύνους και ότι έχω προετοιμαστεί κατάλληλα για αυτούς. Έτσι βγάζω τους φόβους μου από το μυαλό μου καθώς έχω την γνώση να τους αντιμετωπίσω. Για παράδειγμα, πριν τον Marathon Des Sables, πήγα στα Τρίκαλα για 15 ημέρες. Εκεί έκανα καθημερινά πολύωρες προπονήσεις σε έναν ειδικό θάλαμο όπου μπορούσες να δημιουργήσεις συνθήκες Σαχάρας (50+ βαθμούς), διάβασα πολλά βιβλία για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετώπιζα (φίδια, σκορπιοί, θερμοπληξία) και επικοινώνησα με πολλούς που είχαν λάβει μέρος στον αγώνα προκειμένου να μου δώσουν τα φώτα τους.
Μια καλή και μια κακή εμπειρία από τους αγώνες σου; Κάτι που θυμάσαι ή θα θυμάσαι για πάντα;
Κακές εμπειρίες από το τρέξιμο δεν έχω. Και γενικά δεν έχω στη ζωή μου. Κάθε «ΚΑΚΟ» που συμβαίνει μου αρέσει απευθείας να το μεταφράζω σε μάθημα καθώς γνωρίζω ότι όλα για κάποιον λόγο γίνονται και ότι κάτι καλό θα βγει στο τέλος. Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα είναι όλες οι εμβληματικές προσωπικότητες που έχω γνωρίσει από τους αγώνες ultra. Ένας από αυτούς είναι ο Αυστραλός Shaun. Ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα στον Marathon Des Sables. O Shaun ήταν 57 χρονών και είχε τερματίσει τον αγώνα 5 φορές. Ο Shaun λοιπόν σε μια κατηφόρα ενός αμμόλοφου έκοψε και τους δύο χιαστούς στα γόνατα αλλά δεν τα παράτησε. Απλά συνέχισε τις υπόλοιπες τρεις ημέρες περπατώντας με την όπισθεν, καθώς μόνο έτσι δεν τον ενοχλούσε ο πόνος. Την επόμενη χρονιά ο Shaun πήγε ξανά στην διοργάνωση και βγήκε 24ος ανάμεσα σε χιλιάδες. Αυτά τα βιώματα λοιπόν δεν ξεχνιούνται και είναι αυτά που με οδήγησαν στο μότο μου.
Ποιο είναι δηλαδή το μότο σου;
Where there’s a will, there’s a way.
Επόμενα σχέδια;
Επόμενος στόχος είναι η συμμετοχή μου στον αγώνα Leadville 100 στο Colorado. Αυτός ο αγώνας των 100 μιλίων (161 χλμ) είναι ο δεύτερος πιο ιστορικός αγώνας στον πλανήτη και η ιδιαιτερότητά του είναι το υποξικό περιβάλλον. Ο αγώνας έχει εκκίνηση να φανταστείς 20 μέτρα ψηλότερα από την κορυφή του Ολύμπου, άρα το οξυγόνο θα είναι περιορισμένο. Βέβαια να πω ότι κρατάω μικρό καλάθι γιατί πλέον με την κρίση της πανδημίας COVID – 19 δεν είναι δύσκολο να μιλάμε για μελλοντικά σχέδια.
Πώς μπορεί κάποιος να στηρίξει το εγχείρημα των 100 χιλιομέτρων στον διάδρομο για την οικονομική ενίσχυση του Αρκτούρου;
Για το εγχείρημα των 100 χιλιομέτρων και για την στήριξη του Αρκτούρου μπορεί κάποιος, εφόσον το επιθυμεί, να καταθέσει κάποιο χρηματικό ποσό στον σύνδεσμο https://www.giveandfund.com/giveandfund/project/100km-Treadmill-4-Arcturos.
Επίσης, να αναφέρω ότι θα υπάρχει live Streaming καθ’όλη τη διάρκεια του project, η οποία θα γίνει από το προσωπικό μου προφίλ στο Facebook.
Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ είναι μία αστική, μη κυβερνητική και μη κερδοσκοπική, περιβαλλοντική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1992 κι έχει ως στόχο την προστασία της άγριας πανίδας και του φυσικού περιβάλλοντος στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αφορμή της ίδρυσής του ήταν η ανάγκη εύρεσης άμεσης λύσης στο τότε διαρκώς αυξανόμενο πρόβλημα της αιχμαλωσίας αρκούδων αλλά και λύκων. Μια αφορμή που οδήγησε σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο δράσεων και ενεργειών. Μάθε περισσότερα εδώ