Ο χορευτής Στέφανος Δημουλάς μίλησε στη δημοσιογράφο Φίλια Μητρομάρα και στο wefit.gr για το bullying, το cyberbυlling, την υποστήριξη των γονιών του καθώς και για τις ανυπέρβλητες δυσκολίες αλλά και την όμορφη δύναμη του χορού.
Η τεχνική και η επιβλητική του παρουσία στη σκηνή σε καθηλώνουν. Το αυθόρμητο και πηγαίο χιούμορ του σε αφοπλίζουν. Η ευγένεια, η σύνεση και η αυτογνωσία του σου προκαλούν έκπληξη. Ακροβατεί αριστοτεχνικά στα «θέλω» του και στην πραγματικότητα, με μια εντυπωσιακή ισορροπία. Ο βολιώτης χορευτής Στέφανος Δημουλάς είναι μόλις 26 ετών και έχει ήδη στο βιογραφικό του ετερόκλητες συνεργασίες με τους: Kate Moss, Jennifer Hudson, Arthur Pita, Alicia Keys στα MTV EMA Awards, σε ντοκιμαντέρ του National Geographic, σε βιντεοκλίπ με τους Royksopp, στην Τραβιάτα με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Στην Ελλάδα έκανε αίσθηση η φωτογράφιση στο εξώφυλλο του μεγαλύτερου LGBTQ περιοδικού της Βρετανίας «Attitude» μαζί με τον πατέρα του, τονίζοντας την αποδοχή και τη στήριξη που έχει από τους γονείς του. «Ο μπαμπάς μου πέταξε από την Ελλάδα για δύο μέρες, για να συμμετέχει στη φωτογράφιση και σε μία συνέντευξη για την ισότητα των φύλων, την ευαισθητοποίηση σε θέματα καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων και τον αγώνα εναντίον της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και της αμφιφοβίας. Είμαι τόσο τυχερός που έχω μια οικογένεια τόσο υποστηρικτική» έγραψε σε ποστ του στο instagram.
Ο Στέφανος έχει πάρα πολλές ιστορίες να αφηγηθεί. Αλλά έχω κι εγώ μία: τον γνωρίζω από μωρό, όταν ήμουν στον Βόλο. Θυμάμαι, όταν ήταν τεσσάρων ετών, τους γονείς του να εξηγούν ότι τον έγραψαν στο μπαλέτο επειδή η κλίση του είναι ο χορός. Δεν είχα εκπλαγεί γιατί γνώριζα τι είδους άνθρωποι είναι οι γονείς του. Στην ηλικία των 9 ετών χόρεψε στην παραγωγή Ο Καρυοθραύστης στο Εθνικό Μπαλέτο της Κορέας και στα 18 του βρέθηκε στη Γλασκώβη για να συνεχίσει ανώτερες σπουδές στο Μοντέρνο Μπαλέτο στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας με πλήρη υποτροφία. Το 2015, αποφοίτησε με Μπάτσελορ πτυχίο στο Μοντέρνο Μπαλέτο.
Ξεκλέβοντας λίγο από τον χρόνο του μού μίλησε κυριολεκτικά on the road, μέσα από το αυτοκίνητό του, με τα τηλέφωνα να διακόπτουν αρκετές φορές τη συνέντευξη. Τον παρακολουθούσα να γελάει με ορμή, να μιλάει γρήγορα, ακατάπαυστα σχεδόν, με τη φωτιά που έχουν όλοι όσοι λατρεύουν αυτό που κάνουν. Σε δύο ώρες (που γονάτισε την απομαγνητοφώνηση είναι αλήθεια) χωρέσαμε στη συζήτηση θέματα όπως οικολογία, bullying, ψυχοθεραπεία, ακόμη και για την πίστη, όπου ο Στέφανος σίγουρα «Θα πίστευε μόνο σ’ έναν Θεό που θα ήξερε να χορεύει» όπως είπε και ο Νίτσε.
Αφήνοντας πίσω του την ταμπέλα που έδειχνε «Βόλος Έξοδος», ξεκίνησε ένα ταξίδι με ορίζοντα γεμάτο αμέτρητες προοπτικές που τον έφεραν επί (παγκόσμιας) σκηνής, έτοιμο να χορέψει μπροστά σε ένα κοινό με έναν δικό του προβολέα να τον ακολουθεί. Ανακαλύπτοντας από μικρή ηλικία την προσωπική του κλίση, εστιάζοντας στους στόχους του και δουλεύοντας σκληρά γι’ αυτούς κατάφερε να δημιουργεί και να επιλέγει νέες αφετηρίες κάθε φορά.
“Το να κρατάς τον εαυτό σου εγκεφαλικά υγιή κάνοντας πράξη τις επιθυμίες σου είναι η καλύτερη άμυνα για κάθε απειλή”
Φωτό: Γιώργος Καλφαμανώλης
Η λέξη «σπουδαίος» είναι μεγάλη λέξη. Δεν αισθάνομαι σπουδαίος. Όσον αφορά το δικό μου κομμάτι που έχει να κάνει με: αγόρι, μικρή ηλικία, χορός, μικρή πόλη, εκεί μπορώ να πάρω τα εύσημα. Αλλά από εκεί και πέρα γνωρίζοντας τόσο μεγάλους, ταλαντούχους και αφοσιωμένους ανθρώπους στον χορό, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, νομίζω ότι είμαι πολύ μικρός ακόμη να μιλάω για σπουδαιότητα. Ας έρθουν μεγαλύτερα πράγματα στην πορεία και μετά θα δούμε.
Η σπουδαιότητα δεν μετράει με την επιτυχία αλλά με το γεγονός ότι κατάφερες να ξεπεράσεις τα δικά σου όρια.
Μέσα μου δεν έχω πειστεί ότι έχω κατακτήσει κορυφή. Το να με φτάνουν ήδη σε μια κορυφή, σε μια σπουδαιότητα, το θεωρώ ακόμη πολύ πρώιμο. Ούτε στην κορυφή των Ιμαλαίων δεν έχω φτάσει ακόμη, για ποια κορυφή μιλάμε;
Μπορεί η Ελλάδα να μην μου έδωσε τις ευκαιρίες στον χορό και στο επάγγελμά μου, μου έδωσε όμως ενδιαφέρον από τους ανθρώπους της και αγάπη. Ενδιαφέρομαι και θέλω να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα δεν έχω χορέψει ακόμη. Οι προτάσεις που μου έχουν γίνει δεν καθρεφτίζουν το καλλιτεχνικό μου ενδιαφέρον.
Στον χορό εκτιμώ ιδιαίτερα τον Αντώνη Φωνιαδάκη. Επίσης ο Δημήτρης Παπαϊωάνου αποτελεί έμπνευση ως προς τις εικόνες που δημιουργεί. Τα concept τα οποία δραματουργεί είναι πάρα πολύ όμορφα και παρακολουθώ τις δουλειές του γιατί παίρνω ιδέες. Όπως λέει και ο Austin Kleon στο «Κλέψε σαν Καλλιτέχνης» δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά ο τρόπος με τον οποίο δημιουργείται μία παραγωγή ή ένα έργο έχει να κάνει με συλλογές από διάφορες εικόνες. Τα ερεθίσματα που παίρνεις μπορούν να σε βοηθήσουν να δημιουργήσεις το δικό σου κομμάτι.
Βαριέμαι την επανάληψη. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε δουλειές, σε σχέσεις, με κάνουν να βαριέμαι πάρα πολύ.
Θα ήθελα πάρα πολύ να πιστέψω σε έναν Θεό. Δυστυχώς όμως η κατακρεούργηση της Φύσης, της γης, η παιδοφιλία, η εγκληματικότητα, όλο αυτό το κακό δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να τα βιώνουν τιμωρητικά από έναν Θεό. Αν υπήρχε κάποιος Θεός, αν υπήρχε κάποια ανώτερη Δύναμη δεν θα έβγαζε το άχτι του πάνω στα παιδάκια ή στα ζώα. Μακάρι να υπήρχε μία μεγάλη δύναμη που να βοηθά και όχι να τιμωρεί ή να εκδικείται.
Τίποτα δεν μας έρχεται ουρανοκατέβατο ή είναι του Θεού ή της μοίρας. Δεν έρχεται τίποτα μόνο του αν δεν δουλέψεις.
Πιστεύω πολύ στον Άνθρωπο, στις ικανότητές του γιατί είμαι κι εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος. Προσπάθησα και πίστεψα πάρα πολύ στον εαυτό μου. Ο αυτοσεβασμός, η αυτοκριτική, η αυτοεκτίμηση ήταν δεξιότητες που έπρεπε να κατακτήσω σε ένα δύσκολο πρόγραμμα σπουδών στην Ακαδημία, για να μπορέσω να ξεπεράσω τα ψυχολογικά εμπόδια έτσι ώστε να κυνηγήσω πράγματα που ο κόσμος γύρω μου μου έλεγε ότι δεν θα μπορούσα να καταφέρω. Έτσι λοιπόν πιστεύω στην προσωπική δύναμη του ανθρώπου αλλά και σε ένα πολύ μικρότερο κομμάτι στην Τύχη, στο timing. Στο σωστό timing. Τη μοίρα, το ριζικό όπως θέλετε πείτε το, πιστεύω ότι εμείς τα δημιουργούμε.
“Η επένδυση στη γνώση είναι το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο.”
Φωτό.: Gsixtysix
Έχω κάνει ψυχοθεραπεία και μου αρέσει πάρα πολύ για το εξής: ένας άνθρωπος, που δεν με γνωρίζει, μου κάνει ερωτήσεις που με κινούν εσωτερικά, με κάνουν να σκεφτώ, να ανακαλέσω και να αμφιβάλλω ώστε να μπορέσω να αλλάξω τις σκέψεις μου, την οπτική μου. Είναι σπουδαίο!
Το bullying το βίωσα πολύ έντονα στην εφηβεία μου και η δική μου θέση είναι να προσπαθήσω μέσω της Τέχνης μου να το βγάλω στην σκηνή. Να φέρω το πρόβλημα μπροστά, στα μάτια των ανθρώπων έτσι ώστε να γκρεμιστούν οι τοίχοι και τα ταμπού. Να πάψουν να συμβαίνουν πράγματα όπως το να είσαι παιδάκι και να γυρίζεις σπίτι και να ντρέπεσαι να μιλήσεις στους γονείς σου ή να μην μπορείς να μιλήσεις στην καθηγήτριά σου γιατί θα δικαιολογήσει τον bully. Όχι, δεν είναι όλα για να δικαιολογούνται και δεν είναι όλα για να κρύβονται. Όλοι έχουμε μια κοινωνική ηθική, υπάρχει και μία προσωπική ηθική. Η δική μου οφείλει να βγάλει προς τα έξω συναισθήματα που μπορεί να κάνει τους άλλους να νιώσουν άβολα αλλά τους δείχνει την πραγματικότητα: η βία, η επιθετικότητα, το bullying υπάρχει. Να καταλάβουν ότι αυτό το έντονο συναίσθημα που δεν το έχουν συνηθίσει στη ζωή τους, υπάρχει. Και για να υπάρχει κάποιος το βιώνει, το έχει υποστεί.
Σκέφτομαι να κάνω κάτι για το cyberbullying που γιγαντώθηκε μέσα στην καραντίνα π.χ. από μαθητές προς καθηγητές. Το bullying δεν έχει να κάνει μόνο με τα παιδάκια, έχει να κάνει και με τους ενήλικες. Πίσω από τις οθόνες και μέσα από τα social media οι δειλοί γίνονται bullies και ο καθένας κρυμμένος στο σπίτι του έχει το θράσος, την αυθάδεια (audacity) να εκστομίζει τις απόψεις του. Αυτό το θεωρώ ντροπιαστικό.
Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τα πράγματα. Αλλά πρέπει να γνωρίζει ότι δεν υπάρχει μόνον ένας τρόπος. Η ταμπέλα που δείχνει «Βόλος – Έξοδος» δεν είναι η μοναδική ταμπέλα για όσους ζουν στον Βόλο. Μπορείς να έχεις πολλές παραπάνω εξόδους στη ζωή σου.
Ο χορός στα 4 ξεκινά σαν παιχνίδι. Στα 15 αρχίζουν τα δύσκολα. Εκεί έπρεπε να πάρω την απόφαση για το τι θα κάνω. Έκανα πιάνο για δέκα χρόνια. Αποφάσισα όμως να πάρω τον δρόμο του χορού. Έδωσα πανελλήνιες και πέρασα Δημοσιογραφία στην Αθήνα. Δεν πήγα ποτέ.
Είμαι πολύ τυχερός που έχω αυτούς τους γονείς. Αλλά πιστεύω ότι οι γονείς είναι γονείς, οι φίλοι είναι φίλοι.
Οι γονείς μου πέρασαν αρκετά στάδια αποδοχής, και για το χορό και για το ότι είμαι gay. Χρειάστηκε να σκεφτούν, να αναλογιστούν, να ερευνήσουν το πως είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με ιδιαιτερότητες. Γιατί για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά και για τα ξένα, δεν είναι συνηθισμένο να έχεις ένα αγοράκι που να ενδιαφέρεται για την κίνηση, το μπαλέτο ή το χορό. Όλα έχουν μία εξέλιξη. Το πιο βασικό στάδιο είναι η κατανόηση. Όταν υπάρχει κατανόηση από εκεί ξεκινούν όλα, τα πάντα.
Μια μέρα που θα θυμάται για πάντα: Φωτογραφήθηκε στο εξώφυλλο του μεγαλύτερου LGBTQ περιοδικού της Βρετανίας, με τον μπαμπά του, Νεοπτόλεμο Δημουλά.
Ο πατέρας μου μου έχει δώσει πολλές συμβουλές αλλά αυτό που μου είπε, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο και μου έχει μείνει, είναι το εξής: «οποιοσδήποτε άνθρωπος έρθει στη ζωή σου και είναι σημαντικός για σένα και θέλεις να μας τον γνωρίσεις είσαι ελεύθερος να το κάνεις».
Δεν πιστεύω και δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει περίπτωση να αντικατασταθεί η δια ζώσης παραγωγή με τις ψηφιακές πλατφόρμες. Η άμεση επαφή, αυτή η αίσθηση να βλέπεις τον χορευτή, τον performer πάνω στη σκηνή, και η ενέργεια που υπάρχει από την σκηνή προς το κοινό και από το κοινό προς την σκηνή είναι αναντικατάστατο.
Με γοητεύει το άγνωστο και το αναπάντεχο στο χορό.
Από τη μια μου αρέσει το αναπάντεχο αλλά από την άλλη μου αρέσει και η ασφάλεια. Έχω οργανώσει τη ζωή μου έτσι ώστε να έχω λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο.
Τα συναισθήματα που με κυριεύουν πάνω στη σκηνή είναι το άγχος. Τρομερό άγχος. Μάλιστα όταν χόρευα με την Εθνική Όπερα της Ουαλίας το καλοκαίρι του 2019, το σκέφτηκα πριν βγω στην σκηνή. Παρατήρησα ότι το αίσθημα αφοσίωσης με σταματούσε από το πολύ συναίσθημα.
Ο πόνος είναι κομμάτι της δουλειάς μας, η συνήθεια στον πόνο. Αλλά ο πόνος δεν σε οδηγεί ποτέ να εγκαταλείψεις την σκηνή. Ο πόνος έχει δύο πλευρές: τον σωματικό και τον ψυχικό. Ο ψυχικός θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Δεκαπέντε άτομα μπήκαμε στην Σχολή μου, οι εννέα αποφοιτήσαμε, γιατί υπήρχαν πολλά ψυχικά προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν κάποιοι χορευτές. Τον ψυχικό πόνο δεν πρέπει να τον καταπίνουμε. Στην πορεία του χορού έχεις να διαχειριστείς τη σύγκριση που κάνεις με τα άλλα άτομα, την επιτυχία, τις αποτυχίες, τα αμέτρητα «όχι» που οδηγούν σε απόρριψη. Αν δεν τα διαχειριστείς και δεν ενδυναμώσεις τον ψυχισμό σου για να τα αντιμετωπίσεις δεν θα τα καταφέρεις. Η αυτογνωσία είναι το Α και το Ω εδώ. Ακόμη και αν παραιτηθείς από τον χορό λόγω κάποιων ψυχολογικών προβλημάτων αυτό εγώ το θεωρώ ανδρεία, με την έννοια του θάρρους.
“Έμαθα να μην φοβάμαι να καταλαμβάνω περισσότερο χώρο και να υποστηρίζω έντονα τις απόψεις μου. Να κάνω επιλογές για τον εαυτό μου, μία από τις οποίες είναι το επάγγελμα του χορού.” Φωτό.: Gsixtysix
Το πιο δυνατό μου σημείο είναι η ικανότητα που έχω από πολύ συναισθηματικός να γίνομαι τελείως αναίσθητος.
Με φοβίζει το ξαφνικό, ο θάνατος. Επίσης, με φοβίζει η μοναξιά, όχι η μοναχικότητα. Την μοναχικότητα την επιζητώ.
Στη ζωή μου θα έδινα προτεραιότητα με αυτή τη σειρά:
1 Οικογένεια
2 Καριέρα
3 Αγάπη
4 Γνώση και
5 Χρήματα.
Διαβάζω βιβλία ανά περιόδους, βλέπω ντοκιμαντέρ από τα οποία εμπνέομαι. Πρέπει να είσαι πνευματικά έτοιμος για να λάβεις τη γνώση. Μου αρέσουν ψυχολογικά βιβλία που αφορούν στην κατανόηση του ανθρώπου, ιστορικά και οργάνωσης.
Όταν βρίσκομαι σε περίοδο που έχω παραστάσεις προσέχω πολύ τη διατροφή μου. Όταν παίρνω βάρος κάνω ένα πρόγραμμα που μου έχει δώσει ένας βιοσυντονιστής με μία λίστα τροφών που αποφεύγω επειδή δεν μπορούν να αφομοιωθούν και να μεταβολιστούν σωστά από τον οργανισμό μου.
Αποφεύγω το κρέας, όχι τόσο για ηθικούς λόγους, πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει λιγότερη κατανάλωση κρέατος. Παίρνω φυτικές πρωτείνες από τα φασόλια, φακές κλπ.
Κάνω 3 -4 φορές την εβδομάδα γυμναστική στο γυμναστήριο. Ασκήσεις για να διατηρώ σε ισορροπία το σώμα μου. Δεν τρέχω για να προστατέψω τα γόνατά μου. Οι χορευτές έχουν πολύ ευαίσθητα γόνατα, οπότε τα προσέχουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Κάνω πάντα καλή προθέρμανση και μετά ασχολούμαι με τα μηχανήματα, με βαράκια για να αυξήσω τη δύναμη και την αντοχή. Γυμνάζω τους κοιλιακούς για να έχει δύναμη το κέντρο του σώματος, ο πυρήνας. Ενδυναμώνουμε το κάτω μέρος του σώματος και τους κοιλιακούς μας γιατί αυτό μας βοηθάει στη δουλειά μας. Υπάρχουν μέρες που δεν χορεύω. Δεν χορεύουμε όλη μέρα, είναι μύθος αυτός.
Η μεγαλύτερή μου αδυναμία είναι τα γλυκά, η ζάχαρη.
Μετά την προπόνηση για αποκατάσταση πίνω ένα protein shake με peas 0%, με μισή μπανάνα ή μια κουταλιά του γλυκού μέλι.
Όταν χορεύεις και πονάει το κορμί σου είναι πρόβλημα, πρέπει να το ελέγξεις.
Η CULTURESELECT είναι μία νέα κίνηση για μένα. Είναι μία νεοσύστατη Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία, με έδρα τον Βόλο, άρα την Ελλάδα και την Ευρώπη και δραστηριοποιείται με τις παραστατικές τέχνες. Η ιδέα γεννήθηκε από την ανάγκη να μάθουν πως μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν τα παιδιά με την Τέχνη που ασχολούνται και τα παιδιά να ερευνήσουν σε ποια πανεπιστήμια να πάνε, να βρουν οντισιόν, agencies, όλα αυτά τα πρακτικά κομμάτια. Έχει να κάνει με τη δημιουργία ενός επαγγελματικού προγράμματος καθοδήγησης για τα άτομα των παραστατικών τεχνών, το οποίο θα είναι δωρεάν για όλους. Το άλλο κομμάτι είναι η δημιουργία παραγωγών, η καλλιτεχνική δημιουργία και επιμέλεια χορευτικών κυρίως παραγωγών με σκοπό τον σχηματισμό νέων ευκαιριών απασχόλησης.
“Μπορούμε να κάνουμε κάτι περισσότερο από σπαγκάτο. Η τέχνη είναι δουλειά.” Φωτό.: treymcintyreface
Ξεκίνησα το δικό μου e-shop στο site μου. Συνεργάζομαι με τρεις ταλαντούχους Έλληνες γραφίστες και εικαστικούς καλλιτέχνες (Υanmos, Βαλάντια Μωραϊτάκη και Κυριάκος Παναγρίτης) και δημιουργήσαμε T-shirts φιλικά προς το περιβάλλον με το concept να «καταστήσουμε την εικαστική τέχνη μέρος της καθημερινής ζωής». Είμαι περήφανος που με εμπιστεύονται αξιόλογοι επαγγελματίες και συνεργάζομαι με εταιρείες υφασμάτων και προμηθευτές που συμμορφώνονται με τα πρότυπα εργασίας, περιβάλλοντος και ασφάλειας.
Παίζει σημαντικό ρόλο η ιδιότητα, η «αυτοτίτλωση» που δίνει κάποιος όταν τον ρωτούν τι είναι και απαντά «είμαι χορευτής». Η ερώτηση πρέπει να είναι «Τι σε κάνει χορευτή;».
Για να γίνει κάποιος ο χορευτής που ονειρεύεται χρειάζεται γνώση και τεχνική πάνω στο κομμάτι που θέλει να ακολουθήσει. Είναι σημαντικές οι σπουδές που σου εξασφαλίζουν ένα καλό πτυχίο, με το οποίο μπορείς να κάνεις και άλλα πράγματα.
Να μην ντρέπεται για το πάθος που νιώθει. Ο χορός χρειάζεται την ανδρική δύναμη.
Να μην ξεχνά από πού ξεκίνησε. Ειδικά στις παραστατικές τέχνες πρέπει να μην ξεχνάς τον τίτλο που έχεις δώσεις στον εαυτό σου. Δεν μπορείς τη μία μέρα να είσαι ηθοποιός την άλλη μέρα χορευτής κλπ. Κάνε ό,τι κάνεις σωστά, με μία προσωπική ηθική, έναν επαγγελματισμό, το οποίο θα σου αποφέρει ένα χρηματικό ποσό. Η αξία που δίνεται στον χορευτή είναι και αυτή, στο να αγοράσει δηλαδή ένα εισιτήριο κάποιος για να σε δει. Αυτό σημαίνει ότι εκτιμούν τόσο αυτό που δίνεις γι’ αυτό και είναι άξιο αγοράς.
Είμαι σε μία περίοδο που μαθαίνω για τη δημιουργία παραγωγών,το concept, την ιδέα, την υλοποίηση πάνω στη σκηνή αλλά και όλα όσα γίνονται κάτω από την σκηνή, τη δουλειά για budget, επιχορήγηση κ.λπ. ώστε να καταφέρω κάποια στιγμή να μη βασίζομαι στα «ναι» μίας άλλης παραγωγής. Ανοίγω μία πόρτα στο να μπορώ να βασίζομαι στον εαυτό μου.
Θα ήθελα να χορογραφήσω τη Λίμνη των Κύκνων επειδή λατρεύω τον Τσαϊκόφσκι, λατρεύω τη μουσική του και έχω συναισθηματικό δέσιμο με αυτήν την παραγωγή επειδή ήταν η παραγωγή που πρωτοείδα στην τηλεόραση στα τέσσερά μου και είπα στους γονείς μου ότι θέλω να πάω για κλασσικό χορό. Θα ήθελα επίσης πολύ να συμμετάσχω στη Λίμνη των Κύκνων του Μάθιου Μπορν, με τους άντρες.
Θα πέθαινα για τον χορό αλλά δεν θέλω να πεθάνω από τον χορό. Έχω δει μπροστά στα μάτια μου άτομα, να λιώνει το κορμί τους στην κυριολεξία λόγω νευρικής ανορεξίας. Ναι, θα θυσίαζα πράγματα για τον χορό αλλά όχι την αξιοπρέπειά μου ή την ηθική μου. Θα θυσίαζα τις ανασφάλειες, τον πλούτο που μπορεί να σου δώσει η οικογένειά σου, την αγάπη των δικών σου ανθρώπων που είναι μακριά, το κενό που δημιουργείς σε ανθρώπους που αφήνεις πίσω σου και δεν πρόκειται να τους ξαναβρείς ποτέ, το να φύγεις από τη χώρα σου που δεν είναι καθόλου εύκολο και να βρεθείς στο εξωτερικό χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον. Οφείλεις για τον χορό να σκοτώσεις πάρα πολλά «θέλω» μέσα σου.
Ακολούθησε τον Στέφανο
Site: www.stefanosdimoulas.com