Πέντε μύθοι γύρω από τους πάσης φύσεως εθισμούς καταρρίπτονται μέχρι να πεις το κόβω!
Δεν μπορείς να κόψεις τον εθισμό οποιαδήποτε στιγμή
Κάποιος που είναι εθισμένος, μπορεί να πολεμήσει οποιαδήποτε στιγμή. Απλά συνήθως ο περίγυρος περιμένει (ανέχεται ίσως) τον εξαρτημένο να πάθει κάτι πολύ βαρύ για να τον βοηθήσει ή να τον ωθήσει να πολεμήσει με την εξάρτηση. Αν περιμένεις όμως (η οικογένεια, οι φίλοι ή ο εξαρτημένος) ένα τροχαίο, μια λυποθυμία ή μια υπερβολική ή νοθευμένη δόση, για να βοηθήσεις ή να βοηθηθείς τότε μπορεί να είναι αργά. Το θέμα είναι ότι ο εξαρτημένος δεν αναγνωρίζει εύκολα ότι έχει πιάσει πάτο και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
Δεν θέλει κλειστές πόρτες και δεν μιλάμε μόνο για χρήστες ηρωίνης.
Αν είσαι από καλή οικογένεια δεν κινδυνεύεις
Δύο πράγματα σε ωθούν σε έναν εθισμό: η υπερβολική ασφάλεια (έλλειψη «περιπέτειας») και η υπερβολική ανασφάλεια. Μια βόλτα σε ένα καζίνο και θα ακούσετε ιστορίες για πλούσιους και μορφωμένους ανθρώπους που τα έχασαν όλα. Τα ναρκωτικά επίσης δεν ζητάνε Ε9 ή πόθεν έσχες. Το αλκόολ το ίδιο. Σημαντικοί παράγοντες διεθνώς θεωρούνται: η γενετική προδιάθεση, η επίκτητη προδιάθεση (μέσω των παραδειγμάτων του οικογενειακού κύκλου), η ηλικία και περιστατικά αμέλειας, κακοποίησης και ψυχικών τραυμάτων στην οικογένεια. Πλέον ο εθισμός λογίζεται ως ασθένεια του εγκεφάλου και διατρέχουμε τον ίδιο κίνδυνο, όπως να πάθουμε κάτι με την καρδιά μας.
Ε αφού είναι αδύναμος χαρακτήρας
Δεν είναι θέμα δύναμης του χαρακτήρα. Είναι θέμα χημείας. Όπως είπαμε είναι ασθένεια του εγκεφάλου και το πρόβλημα ονομάζεται ντοπαμίνη. Κάθε εθισμένος που παίρνει το «ναρκωτικό» του, νιώθει τον εγκέφαλο και το σώμα του να γεμίζει ντοπαμίνη, μια νευροχημική ορμόνη που μας κατακλύζει με το αίσθημα της ευχαρίστησης. Ο εθισμός προκύπτει, καθώς μετά από συχνή χρήση, ο εγκέφαλος δεν αποζητά την ντοπαμίνη, της οποίας η παραγωγή μετά από επαναλαμβανόμενη χρήση ελαχιστοποιείται, αλλά τον ίδιο τον εξαρτησιογόνο παράγοντα. Είναι το καμπανάκι για τα σκυλιά του Παβλόφ.
Δεν παίρνει κάτι, μόνο τα φάρμακα που γράφει ο γιατρός
Σε τι ποσότητες; Τα συνταγογραφούμενα φάρμακα που χρησιμοποιούνται ως ηρεμιστικά και παυσίπονα είναι από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ευρώπη και την Αμερική. Στην Ελλάδα μπορείς πολύ συχνά να δεις ανέκφραστους ανθρώπους υπό την επήρρεια ηρεμιστικών τύπου Zanax, που απλά δεν τηρούν την ιατρική συνταγή και τα παίρνουν με την χούφτα. Αν δείτε λίγο τηλεόραση παρέα με ψυχίατρο ή ψυχολόγο ή φαρμακοποιό θα σας το πει τα πάντα! Α αυτός έχει πάρει αυτό! Αυτός έχει πάρει αυτό! Τα φάρμακα που περιέχουν κωδεΐνη είναι επίσης δημοφιλή ανάμεσα στα συνταγογραφούμενα φάρμακα με χρήση ως ναρκωτικό. Ευτυχώς στην χώρα μας οι δείκτες χρήσεις παρανόμως συνταγογραφημένω φαρμάκων είναι πολύ μικρότερες από του εξωτερικού και οι ποσότητες που συνταγογραφούνται είναι πολύ πιο μικρές.
Τα ναρκωτικά είναι πολύ χειρότερα από το αλκόολ
Βασικά η αλήθεια είναι ότι το αλκόολ είναι νόμιμο και δεν ελέγχεται, ενώ τα ναρκωτικά είναι παράνομα. Σε έρευνα του 2010 το αλκοόλ αποδείχτηκε πιο επικίνδυνο, από την ηρωίνη, την κοκαιΐνη, το κρακ, τις μεταμφεταμίνες και το κάπνισμα!
Η έρευνα έγινε με κλίμακα από το 1 ως το 100, με το σκεπτικό του κατά πόσο είσαι σε θέση να κάνεις κακό στον εαυτό σου και σε άλλους μέσω του εθισμού σου. Το αλκοόλ βαθμολογήθηκε με 72%, η ηρωΐνη και το κρακ με 55 και 54% αντίστοιχα! Το αλκοόλ είναι μεν λιγότερο επικίνδυνο για τον χρήστη -συγκριτικά- αλλά είναι το πιο διαδεδομένο και αποτελεί και πρώτη αιτία σε πολλές χώρες για τα τροχαία ατυχήματα.